Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędziowie NSA: Stefan Babiarz, Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2008r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. Ś. i E. Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 1932/05 w sprawie ze skargi G. Ś. i E. Ś. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. Ś. i E. Ś. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 23 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę G. i E. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2005 r. w przedmiocie określenia podatnikom zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 709.372,20 zł.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że powyższa sprawa była już przedmiotem rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 31 stycznia 2005 r., I SA/Gl 83/04 uchylił zaskarżoną wówczas decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 21 stycznia 2004 r. określającą podatnikom wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie 703.372,20 zł. W wyroku tym Sąd pierwszej instancji zawarł ocenę prawną odnoszącą się do wszystkich kwestii związanych z określeniem zobowiązania podatkowego. W związku z tym, że wyrok ten nie został zaskarżony, to zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) jego ocena prawna wiązała zarówno organ podatkowy, jak i sąd ponownie rozpatrujący tę sprawę. W wyroku z 31 stycznia 2005 r. wskazano na zasadność zakwestionowania wydatków związanych z zakupem usług marketingowych, doradczych oraz pośrednictwa handlowego na łączną kwotę 656.474,00 (od Konsorcjum Finansowego, PPHU "A" R.Z., G. S.A. F. Szwajcaria, PPH Import-Eksport Z.B.) wydatków o charakterze osobistym na łączną kwotę 14.639,95 zł (opisanych w powołanych wyżej fakturach), wydatków na modernizację oraz nabycie środków trwałych.
Jednocześnie Sąd uznał zasadność skargi w przedmiocie charakteru wydatków podatnika w związku z obrotem węglem (miałem i groszkiem). Wskazano, iż, w zakresie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 291.652,27 zł związanej z obrotem węglem, Dyrektor Izby Skarbowej w całości uznał ten wydatek, przedstawiając dokładne wyliczenie przyjętych wielkości w treści decyzji odwoławczej.
Wyjaśniono, iż organy podatkowe przyjęły, że w toku prowadzonego postępowania podatkowego skarżący nie wykazał racjonalnych, z ekonomicznego punktu widzenia, korzyści jakie osiągnął lub mógł osiągnąć w związku z poniesionym wydatkiem na zakup usług marketingowych, doradczych i pośrednictwa handlowego, wydatków o charakterze osobistym w szczególności uwzględniając ich wielkość i porównanie przychodów oraz kierunków sprzedaży badanego okresu z latami poprzedzającymi. Wskazano, że różne firmy świadczyły usługi doradcze i marketingowe bez dokładnego określenia na czym te usługi polegały oraz nie przedstawiono dowodów w postaci opinii, analiz, sprawozdań, które potwierdzałyby wykonanie usług wynikających z przedmiotowych faktur. Pomimo faktu zgłoszenia kradzieży pojazdu wraz z dokumentami firmy "E.", podatnik nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających próbę zrekonstruowania dokumentacji księgowe (tj. ksiąg handlowych za lata 1997-1988).
Ponadto, w zakresie kolejnych zakwestionowanych wydatków o charakterze osobistym wyjaśniono, iż strona nie wykazała racjonalnego związku poczynionych wydatków ze źródłem przychodów. Nie znaleziono również podstaw do zmiany stanowiska odnośnie poniesionych przez podatnika wydatków na nabycie środków trwałych za łączną kwotę 797.804,75 zł. Wartość każdego z zakupionych środków trwałych przekraczała bowiem 2.500 zł. Powołując się na art 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 roku w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6 poz. 35 ze zm.) stwierdzono, iż podatnikowi nie przysługiwało prawo do skorzystania z określonej w 2 ust. 3 w/w rozporządzenia możliwości nie zaliczenia nabytych środków transportu i urządzeń do środków trwałych, gdyż ich jednostkowa wartość przekraczała w 1997 r. 2.500,00 zł. Ponadto, twierdzenie strony, że podatnik nie zamierzał wykorzystać zakupionych urządzeń oraz samochodów w okresie dłuższym niż rok nie znajdowało odzwierciedlenia w ustaleniach faktycznych. Odwrotnie, wymienione środki trwałe były wykorzystywane przez firmę "E." także w latach następnych oraz zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i dokonywano od nich odpisów amortyzacyjnych.