Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA (del.) Cezary Koziński (sprawozdawca), Protokolant Aleksandra Kramek, po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 540/14 w sprawie ze skarg R. P. na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 24 stycznia 2014 r. nr [...], [...], [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z 17 września 2014 r. o sygn. akt I SA/Kr 540/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z 24 stycznia 2014 r. nr [...], [...], [...] oraz poprzedzające je postanowienia organu egzekucyjnego w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym zgłoszonych przez R.P.
Sąd pierwszej instancji wskazał, iż na podstawie trzech decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w N. (z dnia 25 czerwca 2013 r.), orzekających o zobowiązaniu podatkowym R.P. w podatku akcyzowym za wrzesień, październik i listopad 2009 r., Dyrektor Izby Celnej w K. prowadził postępowanie egzekucyjne na podstawie trzech tytułów wykonawczych z dnia 22 października 2013 r. Odpisy ww. tytułów wykonawczych doręczono zobowiązanemu w dniu 14 listopada 2013 r.
Pismem z dnia 18 listopada 2013 r. R.P. zgłosił zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej w zakresie: nieistnienia albo braku wymagalności odsetek związanych z przedmiotowymi zobowiązaniami podatkowymi oraz poprzez nieokreślenie w tytule wykonawczym środków egzekucyjnych stosowanych w egzekucji należności pieniężnych, tym samym prowadzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego sporządzonego niezgodnie z przepisami.
Dyrektor Izby Celnej w K., działając na podstawie art. 34 § 1a ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012 r. poz. 1015 ze zm.) - powoływanej dalej jako: "u.p.e.a.", stwierdził niedopuszczalność zgłoszonych zarzutów co do zasadności naliczania i pobierania przez organ podatkowy odsetek od zaległości podatkowej oraz działając na podstawie art. 34 § 4 wyżej wskazanej ustawy oddalił zarzut niespełnienia wymogów określonych w art. 27 tej ustawy co do wystawionych tytułów wykonawczych.
Po rozpoznaniu zażaleń złożonych na powyższe postanowienia, Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie wymienionymi na wstępie postanowieniami z dnia 24 stycznia 2014 r. utrzymał je w mocy.
Organ odwoławczy uznał, że skoro zobowiązany neguje naliczenie odsetek za zwłokę poprzez zakwestionowanie okoliczności związanych z powstaniem zobowiązania w podatku akcyzowym określonego w orzeczeniu, tym samym spełniona zostaje przesłanka, o której mowa w art. 34 § 1a ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wyjaśnił jednocześnie, że wszelkie zastrzeżenia dotyczące sposobu powstania i wymagalności obowiązku ujętego w tytule wykonawczym zobowiązany winien podnosić na etapie prowadzonego wcześniej postępowania podatkowego (np. odwołując się od decyzji wymiarowej), nie zaś postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego i ma na celu jedynie wykonanie woli wierzyciela wyrażonej w dokumencie urzędowym jakim jest tytuł wykonawczy.
W odniesieniu do zarzutu dotyczącego wystawienia tytułu wykonawczego niezgodnie z przepisami organ odwoławczy wyjaśnił, że tytuły wykonawcze w części "G", dotyczącej klauzuli o skierowaniu tytułu wykonawczego do egzekucji, w sposób prawidłowy wymieniały wszystkie środki egzekucyjne zawarte w art. 1a pkt 12 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wyjaśniając zasadę wyboru środka egzekucyjnego organ podniósł, że pierwszą zasadą prowadzenia egzekucji jest wybór takiego środka egzekucyjnego, który umożliwi w ogóle egzekucję należności, kolejną natomiast jest wybór najmniej uciążliwego środka egzekucyjnego, przy czym obowiązuje jedynie w przypadku istnienia w tym względzie możliwości wyboru. W sytuacji gdy cel egzekucji tego wymaga, organ egzekucyjny może stosować nawet wszelkie dostępne środki egzekucyjne jednocześnie. Organ zauważył, że zobowiązany w istocie nie wykazał przesłanek uciążliwości środka egzekucyjnego. Nie można za takie uznać twierdzenia, że powołanie w tytułach wykonawczych wszystkich przewidzianych w ustawie środków egzekucji pieniężnych wyklucza możliwość skontrolowania zaproponowanych przez wierzyciela środków egzekucyjnych pod kątem ich uciążliwości dla strony. Powołując się na przepis art. 6 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, stanowiący, że w razie uchylania się zobowiązanego od obowiązku wierzyciel może podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych, organ wyjaśnił, że ustawa nie warunkuje podjęcia czynności egzekucyjnych od zgody zobowiązanego, ani od uzgodnienia z zobowiązanym rodzaju środka. Co więcej, zobowiązany nie może skutecznie zarzucić organowi egzekucyjnemu zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego zanim zostanie on zastosowany.