Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca - Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Bejgerowska, Protokolant Ewelina Wołosiak, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej O. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 4 lipca 2017 r. sygn. akt I SA/Rz 293/17 w sprawie ze skargi O. S.A. z siedzibą w W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z dnia 4 marca 2015 r., nr SKO.4140.51.92.2015 w przedmiocie nałożenia kary porządkowej 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. uchyla zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie z dnia 4 marca 2015 r., 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krośnie na rzecz O. S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.140 (słownie: tysiąc sto czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrokiem z dnia 4 lipca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (sygn. akt I SA/Rz 293/17) oddalił skargę O. S.A. w W. na postanowienie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krośnie z dnia 4 marca 2015 r. w przedmiocie nałożenia kary porządkowej.
Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu przestawił następujący stan sprawy: zaskarżonym postanowieniem SKO oddaliło zażalenie spółki na postanowienie Wójta Gminy L. z dnia 11 grudnia 2014r. w przedmiocie nałożenia kary porządkowej w wysokości 2.800 zł w związku z bezzasadną odmową okazania żądanego przedmiotu oględzin (tj. wykazu wartości budowli) w postępowaniu podatkowym, dotyczącym określenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r.
Spółka nie zgodziła się z powyższym rozstrzygnięciem i wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, który wyrokiem z dnia 21 lipca 2015 r., I SA/Rz 445/15, uchylił zaskarżone postanowienie SKO w Krośnie z dnia 4 marca 2015 r.
W wyniku skargi kasacyjnej organu, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 10 marca 2017 sygn. akt II FSK 3123/15, uchylił w całości wyżej opisany wyrok Sądu pierwszej instancji z 21 lipca 2015r. i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zobligowany był do uznania zarzutów skargi, dotyczących naruszenia tego przepisu, za niezasadne. Wojewódzki Sąd stwierdził, że przesłanie przez podatnika płyty CD zawierającej wyciąg z ewidencji środków trwałych, nie stanowiło prawidłowej i adekwatnej reakcji na wezwanie organu. Dodał, że dowód w postaci płyty CD nie mógł być jedynym środkiem dowodowym, w oparciu o który można było ustalić wartość budowli, gdyż stanowił on jedynie wyciąg z ewidencji środków trwałych, który nie umożliwiał jednoznacznego określenia wartości budowli usytuowanych na terenie Miasta i Gminy L. Sąd nie podzielił zarzutu skargi dotyczącego braku sankcji za zarzucane skarżącej zaniechanie. Wyjaśnił, że wezwanie skierowane do skarżącej nie dotyczyło złożenia wyjaśnień, ale zostało sformułowane jako żądanie udostępnienia wykazu budowli w celu dokonania jego oględzin. Odmowa udostępnienia przedmiotu oględzin mieści się zatem w katalogu zachowań sankcjonowanych na mocy art. 262 § 1 pkt 2 O.p.
Odnosząc się do zarzutu braku uzasadnienia dotyczącego przesłanek wymierzenia kary w maksymalnej dopuszczalnej wysokości Sąd stwierdził, że brak ten podlega ocenie w kategorii wadliwości postanowienia wydanego prze organ I instancji. Sąd podzielił ocenę organów, że wadliwość ta nie jest na tyle istotna, aby mogła stanowić podstawę do uchylenia postanowienia organu I instancji.
Na powyższy wyrok spółka wywiodła skargę kasacyjną, zaskarżając go w całości. Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania polegające na naruszeniu:
I. art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w tym również w związku z art. 3 § 1 tej ustawy, przez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawienia istotnych elementów składających się na stan sprawy oraz pominięcie wyjaśnienia przesłanek kontroli prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez organ podatkowy; naruszenie wskazanego przepisu postępowania miało wpływ na wynik postępowania, gdyż prawidłowa ocena stanu faktycznego doprowadziłaby do stwierdzenia, że w sprawie nie wystąpiły przesłanki nałożenia kary porządkowej;