Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA del. Teresa Porczyńska (sprawozdawca), Protokolant Natalia Narejko, po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 768/14 w sprawie ze skarg J. S. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 17 lutego 2014 r. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za lata 2008-2013 oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 lipca 2014 r. (sygn. akt l SA/Kr 768/14) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. S. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie, z dnia 17 lutego 2014 r. w przedmiocie podatku od środków transportowych za lata od 2008 do 2013.
W uzasadnieniu wyroku sąd pierwszej instancji podał, że decyzjami z dnia 17 lutego 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie utrzymało w mocy decyzje organu pierwszej instancji w przedmiocie podatku od środków transportowych za lata od 2009 do 2013, natomiast decyzją z dnia z dnia 17 lutego 2014 r. uchyliło w całości decyzję organu pierwszej instancji i umorzyło postępowanie w sprawie podatku od środków transportowych za rok 2008.
Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym. W dniu 18 czerwca 2013 r. do organu podatkowego wpłynął wniosek J. S. o stwierdzenie i zwrot nadpłaty z tytułu podatku od środków transportowych za lata 2008-2013. W opinii skarżącego samochody ciężarowe i przyczepa ciężarowa przeznaczone do nauki jazdy są z mocy prawa zwolnione od podatku od środków transportowych, jako pojazdy specjalne, zatem podatek od tych pojazdów został uiszczony nienależnie.
Organy podatkowe nie uwzględniły powyższego żądania. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie w decyzjach za lata od 2009-2013 wskazało na treść art. 8, art. 9, art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, dalej "u.p.o.l." (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) oraz art. 2 pkt 36 i pkt 37 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) i stwierdziło, iż w rozpatrywanym przypadku należy rozważyć, czy opodatkowane pojazdy, wykorzystywane przez skarżącego do nauki jazdy, są pojazdami specjalnymi w znaczeniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 2 pkt 36 ustawy Prawo o ruchu drogowym i w rezultacie, czy powinny być objęte zwolnieniem od podatku od środków transportowych.
Zdaniem organu odwoławczego samochód ciężarowy przeznaczony do nauki jazdy musi spełniać określone parametry (mieć dodatkowe wyposażenie) i przejść dodatkowe badania techniczne, ale nie zmienia to faktu, że w dalszym ciągu taki pojazd, dostosowany do szkolenia przyszłych kierowców, będzie mógł przewozić towary, ładunki czy pasażerów. Samochód przeznaczony do nauki jazdy posiada wszystkie cechy konstrukcyjne pojazdu stworzonego do pierwotnego zastosowania zgodnie ze świadectwem homologacji. Zmiany konstrukcyjne mają jedynie charakter podnoszący jego właściwości o prowadzenie funkcji dydaktycznych, przeróbki w żadnym stopniu nie ograniczają jego własności pierwotnych, umożliwiają jedynie częściowe przejęcie kontroli nad pojazdem przez osobę nadzorującą, prowadzącą szkolenie. Zainstalowanie w pojeździe dodatkowego hamulca czy lusterek nie jest na tyle istotną zmianą wyposażenia, aby przyjąć, iż ten pojazd jest przeznaczony do wykonywania określonej funkcji. Definicja pojazdu specjalnego odnosi się bowiem do cech konstrukcyjnych pojazdu przeznaczonego do wykonywania określonej funkcji, a nie jego rzeczywistego wykorzystywania zgodnie z tą funkcją.