Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Antoni Hanusz, Andrzej Grzelak, Protokolant Maja Fabrowska, po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2008r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. I. sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1511/05 w sprawie ze skargi P. I. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 października 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz "P. I." sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 3263 złotych (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1511/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę P. sp. z o.o. we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 20 października 2005 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 21 czerwca 2002 r., nr (...), w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. Organy podatkowe obu instancji zakwestionowały zaliczenie przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatków w kwocie 77.985,16 zł na roboty budowlane. W ocenie organów podatkowych, wydatki te nie były remontem, ale stanowiły modernizację i ulepszenie, zwiększyły wartość środka trwałego na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 c w związku z art. 16 g ust.13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 106, poz. 482 ze zm., zwanej dalej p.d.o.p.).
W skardze skierowanej do Sądu administracyjnego skarżąca spółka zarzuciła naruszenie:
1) art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm., zwanej dalej Ordynacja podatkowa) w związku z art. 7 ust. 4 p.d.o.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie w okolicznościach faktycznych sprawy i nie uwzględnienie przy określeniu wysokości zobowiązania podatkowego za rok 1999 straty podatkowej poniesionej w roku 1996 (zarzut wycofany w późniejszym piśmie);
2) art. 122 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, przez oczywiste naruszenie zasady prawdy obiektywnej przejawiające się brakiem ustalenia wszelkich okoliczności faktycznych sprawy mających zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy pomimo dostępności środków dowodowych;
3) art. 191 Ordynacji podatkowej, przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów;
4) art. 188 Ordynacji podatkowej, przez brak uwzględnienia i formalnego rozpatrzenia złożonych przez stronę wniosków dowodowych, które miały doprowadzić do wyjaśnienia okoliczności mających zasadnicze znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy;
5) art. 210 § 1 pkt 8 oraz § 4 w związku z art. 124 Ordynacji podatkowej, przez wydanie decyzji, która nie spełnia wszelkich wymogów przewidzianych dla prawidłowej decyzji podatkowej, a to z pominięciem szczegółowego uzasadnienia faktycznego i prawnego, co wpływa na brak możliwości zweryfikowania prawidłowości rozstrzygnięcia.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.
Oddalając skargę Sąd I instancji stwierdził, że zasadnicze znaczenie ma ocena czy sporne prace miały charakter remontu, co uzasadniałoby zaliczenie związanych z nimi wydatków do kosztów uzyskania przychodów, czy też należało je kwalifikować jako wydatki na ulepszenie środka trwałego, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c p.d.o.p. nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu. Powołano się w tym zakresie na utrwalony w orzecznictwie pogląd, że różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych (konserwacja, naprawy), a drugie do podjęcia czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych. Sąd podkreślił także, że dla uznania, że w danej sprawie mamy do czynienia z ulepszeniem środka trwałego wystarczy stwierdzenie, że występuje chociażby jeden z elementów ulepszenia - przebudowa jako istotna zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego bez zwiększenia powierzchni i kubatury, rozbudowa jako zwiększenie powierzchni/kubatury, rekonstrukcja jako ponowna budowa obiektu w rozumieniu odtworzenia obiektu, adaptacja jako przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której do tej pory nie spełniał, modernizacja jako unowocześnianie w rozumieniu wyposażania obiektu o nowe elementy składowe.