Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia del. NSA Bogusław Szumacher, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. akt I SA/Ke 466/05 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 10 stycznia 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę kasacyjną.
1. Wyrokiem dnia 22 lutego 2006 r., I SA/Ke 466/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uchylił zaskarżoną oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 10 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 11 października 2004 r., (...) odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 2 kwietnia 2002 r., (...), wydanej przez Zastępcę Burmistrza Miasta i Gminy Ć. w przedmiocie umorzenia Stanisławowi i Ewie K. zaległego zobowiązania pieniężnego za 2001 r. w kwocie 55,90 zł. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności zostało wszczęte w związku ze sprzeciwem wniesionym przez Prokuratora Rejonowego w S., w ocenie którego decyzja w przedmiocie umorzenia podatnikom zaległości w zobowiązaniu pieniężnym za 2001 r. została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, z uwagi na brak po stronie wydającego decyzję Zastępcy Burmistrza Miasta i Gminy Ć. wyraźnego upoważnienia udzielonego przez Burmistrza. Przywołując treść przepisów art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ - zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym oraz art. 13 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - zwanej dalej ord. pod. organ stwierdził, że skoro Zastępca Burmistrza Miasta i Gminy Ć. nie miał opracowanego na własne nazwisko indywidualnego zakresu obowiązków i uprawnień, to winno się je wywodzić z regulaminu organizacyjnego Urzędu Miasta i Gminy Ć. - zwany dalej regulaminem. Wskazał, że uchwałą Rady Miasta i Gminy Ć. (...) w regulaminie tym dokonano zmian, wprowadzając podział zadań samorządu gminnego między Burmistrza, Zastępcę Burmistrza i Sekretarza Miasta i Gminy Ć. W par. 3 ust. 2 pkt 2 regulaminu zapisano, że "Zastępca Burmistrza bezpośrednio nadzoruje działalność referatów i samodzielnych stanowisk w Urzędzie, w tym 2/Referatu podatkowego". Z kolei stosownie do treści par. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 regulaminu, wykonując wyznaczone przez burmistrza zadania, zastępca burmistrza miał zapewniać w powierzonym mu zakresie kompleksowe rozwiązanie problemów wynikających z zadań gminy oraz kontrolować działalność referatów i samodzielnych stanowisk pracy realizujących te zadania. Ponadto w załączniku nr 2 do tego regulaminu oprócz przypisania zastępcy burmistrza nadzorowania pracy Referatu Podatkowego zapisano, że zastępca burmistrza realizuje zadania związane z przydzielonym zakresem kompetencji określonych regulaminem i nie zastrzeżonych do kompetencji burmistrza. Wśród taksatywnie wymienionych zastrzeżeń nie zawarto zastrzeżenia dotyczącego wydawania decyzji administracyjnych. Z par. 1 tego załącznika wynika też, że burmistrza w czasie jego nieobecności zastępuje zastępca burmistrza, a zakres zastępstwa obejmuje wszystkie czynności należące do burmistrza. Powyższe, zdaniem SKO, uzasadnia stwierdzenie, że zastępca burmistrza miał nadane przepisami wewnętrznymi upoważnienie do załatwiania wszystkich spraw przydzielonych mu zakresem zadań, w tym także do wydawania decyzji administracyjnych - między innymi w sprawach podatkowych. Dodatkowo powołało się na postanowienie Sądu Najwyższego w z dnia 19 września 2003 r., II CKN 371/01. Kolegium ustaliło, że podejmowanych przez zastępcę burmistrza decyzji nie kwestionował zarówno Burmistrz, Rada Miasta i Gminy Ć., jak i jej Komisja Rewizyjna. Postępowanie wyjaśniające wykazało, że dopiero pod koniec kadencji burmistrz zakwestionował działania swego zastępcy, co w ocenie organu administracji miało charakter pozaprawny, nie skutkujący stwierdzeniem nieważności. Powołując się ponadto na wyrażoną w art. 128 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - zwanej dalej ord. pod. zasadę trwałości decyzji uznało, iż brak jest podstaw do stwierdzenia jej nieważności.