Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Grzelak, Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędzia NSA Grzegorz Borkowski (sprawozdawca), , Protokolant Anna Dziewiż, , po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 1 marca 2006 r. sygn. akt I SA/Ol 28/06 w sprawie ze skargi Marka K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 10 listopada 2005 r. (...) w przedmiocie zawieszenia postępowania odwoławczego w sprawie ustalenia podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za 1997 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz Marka K. kwotę 180,00 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 marca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 10 listopada 2005 r. w przedmiocie zawieszenia postępowania odwoławczego w sprawie ustalenia Markowi K. podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu z nieujawnionych źródeł przychodu za 1997 r.
2. W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż zasadne jest twierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej, że każda sprawa w toku, w razie braku przepisów interpretacyjnych, powinna być rozpatrywana na podstawie prawa nowego oraz że ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 143 poz. 1199/ nie zawiera przepisów przejściowych zarówno do art. 210 par. 1 i jak i do przepisów dotyczących prowadzenia postępowań i orzekania w sprawach wszczętych i niezakończonych przed organem odwoławczym. Zmiana przepisu art. 210 par. 1 O.p. otrzymała moc obowiązującą z dniem 1 września 2005 r., a więc nowa przesłanka zawieszenia postępowania określona w art. 210 par. 6 dotyczy wprost spadku zależności postępowań odwoławczych będących w toku.
3. Odnosząc się do kwestii dotyczącej stosowanie przez organy podatkowe przepisów umowy pomiędzy Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Federalną Niemiec z dnia 18 grudnia 1972 r. w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku /Dz.U. 1975 nr 31 poz. 163 ze zm./ Sąd wyjaśnił, iż powyższa umowa międzynarodowa miała zastosowanie w dniu wystąpienie przez polskie organy podatkowe do niemieckich służb podatkowych /tj. w dniu 14 sierpnia 2003 r./ z wnioskiem o przeprowadzenie czynności sprawdzających celem ustalenia, czy pożyczka, której jakoby udzielił Markowi K. obywatel Niemiec - Mark P. rzeczywiście miała miejsce, a świadczenia z niej wynikające zostały spełnione. Sąd wyjaśnił, iż ratyfikowana przez Prezydenta RP dnia 16 czerwca 2004 r. umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec z dnia 14 maja 2003 r. weszła w życie w dniu 19 grudnia 2004 r., tj. po dacie wystąpienia przez polskie organy podatkowe z przedmiotowym wnioskiem. Oznacza to, że nie mogło tym samym dojść do naruszenie art. 26 umowy z dnia 14 maja 2003 r., bowiem zapisy tej umowy miały w sprawie zastosowanie.
4. W ocenie Sądu nie zostały w sprawie naruszone postanowienia Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych sporządzonej w Strasburgu w dniu 25 stycznia 1988 r. /Dz.U. nr 141 poz. 913/ ponieważ Niemcy nie były stroną tej umowy.
5. Zdaniem Sądu w sprawie istniały przesłanki uzasadniające wystąpienie do właściwych służb i organów zagranicznych o dokonanie określonych czynności dla celów dowodowych i ustaleń faktycznych, aby między innymi na ich podstawie można było, zgodnie z art. 122 O.p. dokładnie, wnikliwie i wszechstronnie wyjaśnić stan faktyczny i załatwić sprawę. Jednakże przedmiotem zapytania była okoliczność faktyczna w żaden sposób nie związana z problemem podwójnego opodatkowania. Wobec czego powyższy wniosek polskich organów podatkowych nie znajdował podstaw w umowie z dnia 18 grudnia 1972 r. między PRL a RFN w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku. Przepis art. 23 cyt. umowy upoważnia oba państwa do wzajemnej wymiany informacji potrzebnych do wykonania niniejszej umowy. Sąd wyjaśnił, iż z treści umowy, jej nazwy, z treści art. 2 umowy określającej przedmiot umowy jednoznacznie wynika, iż celem umowy dwustronnej było zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku. Oznacza to, że powołanie się we wniosku na art. 23 cyt. umowy o udzielenie informacji dotyczących zawarcia umowy pożyczki nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że zostały spełnione przesłanki z art. 210 par. 6 O.p.