Sąd I instancji uznał, że organy gminy mogły ustalić tylko te opłaty, które są związane z pochowaniem zwłok, a nie jakiekolwiek opłaty związane z prowadzeniem cmentarza.
Sąd I instancji stwierdził nieważność § 2 zarządzenia z tego powodu, że przepisem tym ustanowiono organem nadzoru nad administratorem cmentarza Naczelnika Wydziału Urzędu Miasta N. T., podczas gdy osoba kierująca wydziałem urzędu miasta nie może zostać ustanowiona samodzielnie organem nadzoru. W zakresie wykonywania zaskarżonego zarządzenia nadzór nad jego wykonaniem pełni tylko organ wykonawczy gminy, a więc Burmistrz Miasta N. T..
Powyższe oznaczało, że podniesione zarzuty były w powyższym zakresie uzasadnione i dlatego skarga podlegała uwzględnieniu.
W skardze kasacyjnej Burmistrz Miasta N. T. zaskarżył wyrok w części w jakiej dotyczy uwzględnienia żądania z wyjątkiem wyrazów "oraz § 2 zaskarżonego zarządzenia" oraz zwrotu kosztów postępowania. Domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem zwrotu na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzucił naruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni przepisów. Chodzi o art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 z późn. zm.) i art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 23, poz. 295 z późn. zm.).
W uzasadnieniu podał, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że przepisy ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych są przepisami szczególnymi w stosunku do ustawy o gospodarce komunalnej, który ma charakter generalny. Zaprzeczył też, że przepis ust. 2 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych upoważnił do ustalania opłaty za pochowanie zwłok. W ocenie kasatora, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych stanowi tylko, że po upływie 20 lat ponowne użycie grobu do pochowania nie może nastąpić, jeżeli jakakolwiek osoba zgłosi zastrzeżenie przeciw temu i uiści opłatę przewidzianą za pochowanie zwłok. Zastrzeżenie to ma skutek na dalsze 20 lat i może być "odnowione". Oznacza to, że przepis nie mówi o ustaleniu opłaty za pochowanie zwłok, tylko uzależnia przedłużenie prawa do grobu nie murowanego. Przepis art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej mógł jedynie stanowić podstawę prawną do podjęcia przez Radę Miejską w N. T. uchwały o takiej treści, jak zakwestionowane zarządzenie Burmistrza Miasta N. T.. Odmienne stanowisko Sądu I instancji pozostaje w sprzeczności z innym stanowiskiem. Chodzi o to, że nie zakwestionowano przekazania kompetencji do ustalania wysokości cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej przez Radę Miejską w N. T. Burmistrzowi w N. T., a podstawę do tego stanowił art. 4 ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej. Ocena ustawy o gospodarce komunalnej jako lex specjalis nie jest właściwa. Wyjście poza granice skargi jest wadliwe. Zarzuty skargi kasacyjnej są uzasadnione a wyrok Sądu I instancji narusza przepisy prawa.