Natomiast w ocenie prawnej wyrażonej w ww. wyroku NSA nie ma stanowiska co do zgodności z prawem postanowienia zawartego w zdaniu pierwszym pkt VII ppkt 10 uchylonej koncesji z 2001 r., o zakazie przenoszenia uprawnień z koncesji. Wojewódzki Sąd Administracyjny, kontrolując zaskarżoną koncesję z 2003 r., był zatem obowiązany bezpośrednio i samodzielnie ocenić i odnieść się co do legalności zamieszczenia w koncesji takiego zakazu. Przede wszystkim powinien rozważyć, czy dopuszczalność przejścia uprawnień koncesyjnych na inny podmiot w sytuacjach określonych w art. 494 § 2 i art. 531 § 2 kodeksu spółek handlowych, nie stanowi wyjątku od generalnej zasady niedopuszczalności przenoszenia takich uprawnień na osoby trzecie, wynikającej z istoty koncesji, jako uprawnienia ze sfery prawa administracyjnego, uprawnienia publicznoprawnego, do prowadzenia działalności gospodarczej udzielonego konkretnemu podmiotowi spełniającemu określone prawem warunki do wykonywania danej działalności (wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r. II SA 1835/93 - ONSA 1996 r., nr 1, poz. 36 i Wokanda 1995 r., nr 7, s. 37 oraz wyrok SN z dnia 8 maja 1998 r. III ARN 34/98 - OSNAP 1999 r., nr 5 poz. 157).
Niewłaściwe zastosowanie w tym zakresie art. 99 ustawy wprowadzającej p.p.s.a., doprowadziło do naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez uchylenie tego postanowienia zaskarżonej koncesji z 2003 r. bez dokonania całościowej oceny jego zgodności z prawem.
Z powyższego wynika, że zaskarżony wyrok we wskazanych wyżej częściach podlega uchyleniu ze względów proceduralnych, a zatem bezprzedmiotowe jest odnoszenie się w tym zakresie do zarzutów materialnoprawnych, dotyczących zagadnień związanych z uchyloną częścią zaskarżonego wyroku.
Jeżeli chodzi o zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące pozostałej części zaskarżonego wyroku, to nie mogły być one uwzględnione, gdyż pozostają one w wyraźnej sprzeczności z wiążącą oceną prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2002 r., z tym, że co do pkt VIa zaskarżonej koncesji z 2003 r., należy podnieść, iż zawiera on powtórzenie pkt VI koncesji z 2001 r., który nie został uchylony ww. wyrokiem NSA z 2002 r., a zatem to rozstrzygnięcie koncesji z 2001 r., stanowiące, że reklamy nie mogą zajmować więcej niż 15% dziennego czasu nadawania programu i nie więcej niż 12 minut w ciągu godziny, stało się już wówczas prawomocne. Wojewódzki Sąd Administracyjny był więc uprawniony stwierdzić nieważność tej części koncesji z 2003 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., dlatego uchylenie tego punktu przez zaskarżony wyrok nie może być skutecznie zakwestionowane w granicach skargi kasacyjnej wniesionej przez organ koncesyjny.
Jeżeli chodzi o pkt XVIII koncesji, to jego uzupełnienie przez wskazanie przepisów ustawy o radiofonii i telewizji nie zmienia co do istoty, zakwestionowanego wyrokiem NSA z dnia 24 października 2002 r., poprzedniego pkt XVIII koncesji z 22 maja 2001 r. Jest to wyłącznie zmiana redakcyjna a nie merytoryczna.
W powyższym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na mocy art. 185 § 1 p.p.s.a., jak w pkt 1 sentencji wyroku oraz na mocy art. 184 p.p.s.a., jak w pkt 2 sentencji wyroku.
Co do kosztów postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 206 w zw. z art. 207 § 1 p.p.s.a., zasądzając od skarżącej Spółki R. na rzecz organu koncesyjnego połowę wpisu od skargi kasacyjnej, a znosząc między stronami koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.