Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia del. WSA Izabella Janson (spr.) Protokolant Patrycja Kołtan-Kozłowska po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. Sp. z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1832/16 w sprawie ze skargi I. Sp. z o.o. w P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2017 r. (sygn. akt VI SA/WA 1832/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I. Sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej też: "strona", "skarżąca") na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej też: "Minister") z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję własną z [...] maja 2016 r., którą cofnął skarżącej koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił stan faktyczny sprawy z którego wynikało, że w 2009 r. Minister udzielił skarżącej koncesji na wykonywanie przez nią działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej.
Na przełomie lipca i sierpnia 2012 r. Minister, jako organ koncesyjny, przeprowadził kontrolę koncesjonowanej działalności gospodarczej skarżącej. Kontrola wykazała m.in., że co do niektórych zatrudnianych pracowników ochrony skarżąca nie posiadała informacji o ich karalności. Wobec tego Minister sprawdzając w kartotece Krajowego Rejestru Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości (dalej KRK), sam ustalił że dwóch pracowników zatrudnionych przez skarżącą zostało skazanych prawomocnymi wyrokami za popełnienie czynów zabronionych tj. z art. 286 § 1 i art. 297 § 1 k.k. oraz z art. 199 § 1 k.k.
Minister pismem z [...] listopada 2012 r. wezwał skarżącą m.in. do niezatrudniania w charakterze pracowników ochrony osób karanych za popełnienie przestępstw umyślnych i pouczył, że nie zastosowanie się do tego zalecenia, a także ponowne stwierdzenie zaistnienia takiej sytuacji spowoduje wszczęcie postępowania w sprawie cofnięcia udzielonej jej koncesji (art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia Dz.U. z 2005 r. nr 145 poz. 1221 ze zm., dalej: "u.o.o.m"). Nadto organ zakreślił skarżącej termin 14 dni na poinformowanie go o realizacji ww. zaleceń.
W odpowiedzi skarżąca poinformowała Ministra, że zastosowała się do ww. zalecenia i nie zatrudnia już w charakterze pracowników ochrony osób karanych za popełnienie przestępstw umyślnych, a z ujawnionymi pracownikami rozwiązała stosunki zatrudnienia.
W październiku 2015 r. Minister przeprowadził kolejną kontrolę działalności skarżącej, w ramach której sprawdził, czy w odniesieniu do obecnie zatrudnianych pracowników ochrony wypełnia ona obowiązek weryfikacji ich karalności, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 7 u.o.o.m. Nadto zbadał czy realizuje ona zalecenia w zakresie niezatrudniania w charakterze pracowników ochrony osób karanych. W oparciu o dane z KRK organ ustalił, że na 119 pracowników ochrony zatrudnionych przez skarżącą i poddanych sprawdzeniu, trzech było prawomocnie skazanych za popełnienie czynów zabronionych.
W tym stanie rzeczy Minister, z urzędu, wszczął wobec skarżącej postępowanie w sprawie cofnięcia jej koncesji. W odpowiedzi skarżąca stwierdziła, że nie naruszyła obowiązków nałożonych na nią w art. 19 ust. 1 pkt 7 u.o.o.m. Wskazała, że przepis ten nie precyzuje w jaki sposób powinna weryfikować karalność zatrudnianych pracowników ochrony. W jej ocenie, skoro cyklicznie odbierała od pracowników ochrony stosowne oświadczenia odnośnie ich niekaralności, to tym samym wypełniała ustawowy obowiązek oraz wcześniejsze pokontrolne zalecenia Ministra z 2012 r. Podkreśliła przy tym, że ustalanie w oparciu o dane z bazy KRK ewentualnej karalności swoich pracowników byłoby dla niej zbyt kosztowne, a poza tym informacje te udzielane są na dzień wystawienia, co nie eliminowałoby ryzyka zatrudniania osoby karanej.