Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Małgorzata Jużków (spr.) Protokolant Anna Wojtowicz-Hess po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 1 kwietnia 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 26/11 w sprawie ze skargi D. F. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu do ewidencji producentów i nadania numeru identyfikacyjnego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D. F. na rzecz Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 26/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu skargi D. F. (dalej: skarżąca), oddalił skargę na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. (dalej: Dyrektor [...] ARiMR, organ odwoławczy) z dnia [...] października 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu do ewidencji producentów.
Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. odmówił D. F., wpisu do ewidencji producentów i nadania numeru identyfikacyjnego. Przyczyną nieuwzględnienia wniosku było ustalenie, że mąż skarżącej H. F., jest już zarejestrowany w Krajowym Systemie Ewidencji Producentów i został mu nadany numer identyfikacyjny w krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (nr [...]). Jako podstawę prawną dla odmowy uwzględnienia wniosku skarżącej organ wskazał przepis art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. z 2004 r. nr 10, poz.76 ze zm., dalej ustawa o krajowym systemie ewidencji producentów).
W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca wyjaśniła, że przed zawarciem związku małżeńskiego, w dniu [...] lipca 2010 r. zawarła z małżonkiem umowę o rozdzielności majątkowej małżeńskiej i nie posiada ani nie posiadała nigdy gospodarstwa rolnego na zasadach majątkowej wspólności ustawowej. Nie była też z mężem współposiadaczem gospodarstwa rolnego.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Dyrektor [...] ARiMR w W. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Według organu odwoławczego przepis art. 12 ust. 4 omawianej ustawy nie różnicuje sytuacji małżonków, którzy wspólnie prowadzą gospodarstwo rolne z małżonkami, którzy posiadają odrębne gospodarstwa rolne niezwiązane ze sobą funkcjonalnie, organizacyjnie, ekonomicznie. Rozstrzygające znaczenie ma dla potrzeb przyznania małżonkom tylko jednego numeru ewidencyjnego ma fakt pozostawania w związku małżeńskim.
Decyzja organu odwoławczego została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., który, jak to wskazano wyżej, wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2011 r. skargę oddalił.
Sąd I instancji zgodził się z wykładnią językową art. 12 ust. 4 ustawy o krajowym systemie ewidencji producentów, dokonaną przez organy administracyjne, że w przypadku małżonków nadaje się jeden numer identyfikacyjny, a wskazana ustawa nie przewiduje wyjątków. Posiadanie odrębnego gospodarstwa rolnego przez współmałżonka producenta rolnego, który wpisany jest do ewidencji producentów i legitymuje się numerem identyfikacyjnym, nie uprawnia współmałżonka posiadającego oddzielne gospodarstwo rolne, do ubiegania się o wpis do ewidencji producentów i nadania numeru identyfikacyjnego. Za niezasadne uznał zarzuty o charakterze procesowym, gdyż ustalony w sprawie stan faktyczny oraz to, że organy nie kwestionowały prowadzenia przez małżonków osobno dwóch odrębnych gospodarstw rolnych, z których każde stanowiło samodzielną i zorganizowaną całość gospodarczą, były wystarczające do dokonania wykładni przepisu prawa materialnego i podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.