Z tego względu wprowadzone przez Sąd I instancji rozróżnienie i wywodzenie z tego daleko idących skutków prawnych było wadliwe. Zarzut kasacyjny dotyczący błędnie przyjętej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia jest więc zasadny, bowiem niezależnie od zakwalifikowania działania spółki, jako "prowadzenia sklepu internetowego", czy też jako "zbierania zamówień przez Internet", ich istotny skutek polegał na wydawaniu alkoholu nabywcy poza sklepem posiadającym zezwolenie na sprzedaż i ten właśnie fakt miał znaczenie dla oceny, czy doszło do naruszenia warunków zezwolenia.
Ocena, czy doszło do naruszenia warunków zezwolenia wymaga dokonania prawidłowej wykładni przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości dotyczących handlu alkoholem. W tym zakresie zasadny jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 18 ust. 10 pkt 2 w zw. z art. 18 ust. 7 pkt 6 i art. 96 ustawy o wychowaniu w trzeźwości przez uznanie, że sprzedaż z zastosowaniem technologii składania zamówień przez Internet nie wykracza poza granice zezwolenia na dokonywanie sprzedaży w oznaczonym sklepie.
Art. 1 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości nakłada na organy administracji rządowej i samorządowej obowiązki podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych. Ograniczenie spożycia alkoholu jest więc głównym celem ustawy określonym w samej ustawie.
Z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy wynika, że przeciwdziałanie alkoholizmowi realizuje się m.in. przez ograniczenie dostępności alkoholu.
Te dwa przepisy trzeba mieć na względzie wykładając i stosując wszystkie przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości, bowiem dalsze uregulowania zawarte w ustawie służą właśnie realizacji wyżej wskazanych celów.
Sposobem na ograniczenie dostępu do alkoholu jest dopuszczalność jego sprzedaży tylko za stosownym zezwoleniem i tylko w miejscach ściśle określonych w tym zezwoleniu
Zgodnie z art. 96 ustawy, sprzedaż detaliczną alkoholu przeznaczonego do spożycia poza miejscem sprzedaży prowadzi się w: 1/ sklepach branżowych, 2/ wydzielonych stoiskach samoobsługowych w sklepach o powierzchni powyżej 200 m2, 3/ innych placówkach, w których sprzedawca prowadzi bezpośrednią sprzedaż alkoholu.
Wyliczenie to jest wyczerpujące, zatem w inny sposób i w innych miejscach prowadzić sprzedaży alkoholu nie wolno.
Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy, wniosek o wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu zawiera m.in. adres punktu sprzedaży. W zezwoleniu adres ten jest wskazany.
Zgodnie z art. 18 ust. 6 pkt 6 ustawy, wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie objętym zezwoleniem może odbywać się wyłącznie w miejscu wymienionym w zezwoleniu.
Przy takich uregulowaniach ustawy całkowicie niedozwolone jest wszelkie "łagodzenie" przyjętych w niej ograniczeń dostępności alkoholu i stosowanie jakichkolwiek ułatwień w jego nabyciu, np. poprzez przyjmowanie zamówień na odległość i dowożenie alkoholu do miejsca wyznaczonego przez klienta. Uznanie dopuszczalności takich działań, przy obecnej treści ustawy, całkowicie zaprzecza jej celowi, jak i pozbawia sensu płynące z niej ograniczenia, bowiem daje sposób na proste i pełne ich obejście. Tymczasem celem ustawy było utrudnienie dostępności alkoholu, nie zaś uproszczenie jego dostarczenia klientowi. W tym stanie rzeczy, zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię wskazanych przez organ przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości jest w pełni uzasadniony.
Wszelkie rozważania Sądu I instancji na temat większego bezpieczeństwa dostarczania klientowi alkoholu zamówionego przez Internet, zamiast jego nabywania w nocnym sklepie, nie mieszczą się w granicach wykładni literalnej, systemowej i celowościowej ustawy o wychowaniu w trzeźwości.
Zasadność obu zarzutów kasacyjnych prowadzi do konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku.
W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że sprawa jest dostatecznie wyjaśniona, bowiem fakty są niesporne, zaś ich ocena prawna została w sposób wiążący przedstawiona wyżej. Umożliwia to rozpoznanie skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny. Skoro należało przyjąć, że skarżąca spółka prowadziła sprzedaż alkoholu niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu, zasadne było zastosowanie art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy i cofnięcie zezwolenia.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 p.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę spółki jako niezasadną.
O kosztach postępowania sądowego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.