Należy dodatkowo zauważyć, że błędny jest wniosek skarżącego wyprowadzony z pewnej różnicy brzmienia art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o płatnościach, w stanie prawnym obowiązującym przed i po 15 marca 2008 r. Skarżący wystąpił o przyznanie na 2007 r. płatności bezpośrednich i uzupełniających do zadeklarowanych gruntów, zatem powinien był wykazać utrzymanie tych gruntów zgodnie z normami w całym roku, na który wnioskował przyznanie płatności, a nie za okres wykonania określonej pracy na gruncie. Ustawa o płatnościach w stanie prawnym obowiązującym w sprawie, nie zawiera uregulowania by płatność mogła być przyznana na wykonanie poszczególnych czynności uprawowych na gruncie.
Zatem błędne zacytowanie przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego nie miało wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia. W konsekwencji zarzut naruszenia prawa materialnego jest nieusprawiedliwiony.
Odnosząc się do wniosków i twierdzeń podnoszonych przez skarżącego po zamknięciu rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, Sąd rozpoznający sprawę zauważa, że wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione przed zamknięciem rozprawy, zatem otwarcie rozprawy na nowo nie znajduje uzasadnienia (art. 133 § 2 i § 3 p.p.s.a.). Nie należy zapominać, że sąd administracyjny zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego w dniu wydania zaskarżonego aktu. Zmiana stanu faktycznego lub prawnego, która nastąpiła po wydaniu zaskarżonego aktu zasadniczo nie podlega uwzględnieniu.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 p.p.s.a i art. 204 pkt 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.
Natomiast o przyznaniu wynagrodzenia adwokatowi za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, rozstrzygnięcie zostanie wydane zgodnie z art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 p.p.s.a.