W świetle powyższych rozważań nie można też podzielić zarzutów skargi kasacyjnej, iż Sąd I instancji dokonał wadliwej wykładni art. 30 ust. 1 pkt 1 lit. a/ Prawa bankowego. Zgodnie z tym przepisem utworzenie banku może nastąpić, jeżeli zostało zapewnione wyposażenie banku w fundusze własne (...). W niniejszej sprawie K. K. takich funduszy nie zapewniła, gdyż jak już to wykazano na wstępie niniejszych rozważań, fundusz stabilizacyjny ma zapewniać stabilność finansową kas (art. 34 ustawy o skok), a zatem fundusz ten nie mógł zostać uznany za "fundusz własny" K. K.
Z kolei, jeżeli chodzi o zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa bankowego poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że Założyciele nie dają rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem, to stwierdzić należy, że na rękojmię, o jakiej mowa w tym przepisie, składają się dwa elementy: cechy charakteru i dotychczasowe zachowanie osoby będącej założycielem banku.
W Słowniku Języka Polskiego PWN pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 2002 r. s. 58) pojęcie rękojmi zdefiniowano jako "poręczenie, zagwarantowanie czegoś, gwarancja, zabezpieczenie, pewność, zapewnienie o czymś, przyrzeczenie czegoś". Kryterium "rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem" ma zatem służyć zagwarantowaniu celów zarządzania bankiem określonym w tym przepisie. Ocena spełnienia warunku rękojmi dotyczy prognozowania przyszłych zachowań założyciela banku, o tych zaś nie sposób wnioskować inaczej, iż z prezentowanej dotychczas postawy etycznej i moralnej, a także sposobu postępowania, zwłaszcza oceny wykonywania dotychczasowego zawodu (wykonywanej pracy).
W sprawie było bezsporne, iż Prokuratura Apelacyjna w Ł. postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2009 r., sygn. akt Ap V Ds. 29/09 umorzyła śledztwo przeciwko m.in. G. B. podejrzanemu o popełnienie przestępstwa z art. 585 k.s.h. w związku z art. 12 k.k., W. K. podejrzanemu o popełnienie przestępstwa z art. 585 k.s.h. i L. L. podejrzanemu o popełnienie przestępstwa z art. 585 k.s.h. - wobec znikomej szkodliwości społecznej czynu.
W świetle obowiązującego wówczas art. 585 § 1 k.s.h., kto, biorąc udział w tworzeniu spółki handlowej lub będąc członkiem jej zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej albo jej likwidatorem, działa na jej szkodę - podlega karze pozbawienia wolności do lat 5 i grzywnie.
Okoliczność, iż postępowanie karne wobec "założycieli" banku zostało umorzone z powodu znikomej szkodliwości społecznej czynu, nie pozbawiła Sądu I instancji możliwości oceny, czy popełnione przez "założycieli" czyny usprawiedliwiały stanowisko KNF, iż te osobny nie dają "rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem".
Z przytoczonych powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego orzekł jak w wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 tej ostatniej ustawy.