Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Halina Kuśmirek (spr.) Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 6 października 2006r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. i M. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Po 1512/03 w sprawie ze skargi G. i M. J. na postanowienie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] czerwca 2003 r. nr [...] w przedmiocie stanu technicznego budynku oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Po 1512/03 - oddalona została skarga G. i M. J. na postanowienie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] czerwca 2003 r. nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. z dnia [...] kwietnia 2003 r., w którym organ wyraził stanowisko o stanie technicznym budynku - dworu położonego na działce nr 343/7 w B.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji powołał się na podstawę prawną wydania obu postanowień - art. 30 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury.
Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków zwrócił się do organów nadzoru budowlanego o wyrażenie stanowiska odnośnie stanu technicznego dworu w B. Oględzin przedstawiciele obu organów dokonali w dniach 11.04.2003 r. oraz 18.10.2000 r.
Wbrew przepisom art. 79 § 1 kpa skarżący nie zostali powiadomieni o terminie oględzin w dniu 11.04.2003 r. Jednakże to uchybienie, zdaniem Sądu, nie miało wpływu na wynik sprawy. W uzasadnieniu wyroku podniesiono, iż skarżący nie kwestionowali w zażaleniu wyników dokonanych oględzin.
Organy nadzoru budowlanego zobowiązane do zajęcia stanowisk, nie przeprowadziły samodzielnego postępowania dowodowego. O wystąpieniu przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o opinię - skarżący zostali powiadomieni.
Skargę kasacyjną we własnym imieniu wnieśli skarżący G. i M. J. - radcowie prawni.
Zarzucili oni wyrokowi naruszenie artykułów prawa materialnego, "jak należy zakwalifikować przepisy postępowania administracyjnego art. 7, 8, 9, 10 § 1, 11, 75 § 1 a przede wszystkim art. 79 § 1 kpa, poprzez nieprawidłowe ustalenie przez Sąd okoliczności faktycznych, co doprowadziło do utrzymania w obrocie prawnym postanowień organów obu instancji oraz zignorowanie dyspozycji art. 7, 8, 9 kpa".
Skarżący podnieśli, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego naruszenie art. 79 § 1 kpa ma istotny wpływ na wynik sprawy. Powołali się przy tym na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zapadłe w sprawach II SA 1210/99, II SA 2015/85, III SA 1035/97, w których Sąd wyrażał pogląd o skutkach naruszenia przez organy administracyjne art. 79 § 1 kpa. Zdaniem skarżących brak ich wiedzy o oględzinach dworu miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie zawiera uzasadnionych podstaw.
Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, zwanej dalej ppsa) poza niewystępującymi w tej sprawie wypadkami nieważności postępowania sądowego, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i dlatego niezbędne jest wskazanie przez wnoszącego skargę kasacyjną podstaw prawnych, o których mowa w art. 174 ppsa. Wnoszący skargę kasacyjną powinien przytoczyć jej podstawy, czyli skonkretyzować postawione zarzuty poprzez określenie przepisów prawa - materialnego lub procesowego - które zostały (jego zdaniem) naruszone w zaskarżonym orzeczeniu. Takie ukształtowanie wymagań, jakim powinna odpowiadać skarga kasacyjna art. 174 ppsa), jest powiązane z ustanowieniem tzw. przymusu adwokackiego, czyli obowiązku wnoszenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnych pełnomocników (art. 175 ppsa). Naczelny Sąd Administracyjny, będąc związany wymienionymi w skardze podstawami kasacyjnymi, nie może badać zgodności zaskarżonego wyroku z przepisami niewymienionymi w kasacji i nie jest uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów lub też stawiania hipotez co do tego, którego konkretnie przepisu dotyczy podstawa kasacji.