Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia del. WSA Tamara Dziełakowska (spr.) Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1960/13 w sprawie ze skargi G. S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] czerwca 2013 r. znak: [...] w przedmiocie pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od G. S. na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę G. S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] czerwca 2013 r. w przedmiocie pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych.
Jak wynika z akt postępowania administracyjnego decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa decyzję Kierownika Delegatury w Łomży działającego z upoważnienia Podlaskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] listopada 2012 r., wydaną w trybie art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), udzielającą pozwolenia na remont elewacji i pokrycia dachu na części kamienicy położonej w Z. przy ul. K. [...], wpisanej do rejestru zabytków pod numerem [...]. Postępowanie administracyjne w sprawie zainicjował wniosek G. T. i K. T. - właścicieli wyodrębnionych w budynku lokali nr [...] i [...]. Właścicielką pozostałych dwóch lokali jest skarżąca. Organ odwoławczy, rozpoznając sprawę na skutek odwołania skarżącej, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ustosunkowując się do podniesionych w odwołaniu zarzutów, stwierdził, że rozstrzygnięcie organu I instancji zostało podjęte z wniosku osób uprawnionych. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 36 ust. 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami pozwolenia, o których mowa w ustępie 1, wydaje się na wniosek osoby fizycznej lub jednostki organizacyjnej posiadającej tytuł prawny do korzystania z zabytku wpisanego do rejestru, wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo ograniczonego prawa rzeczowego lub stosunku zobowiązaniowego. Organ uznał, że wnioskodawcy, będąc właścicielami lokali nr [...] i [...], są legitymowani do złożenia wniosku o pozwolenie konserwatorskie i to bez względu na to, że dotyczy on części wspólnych nieruchomości tj. elewacji i dachu. Wyjaśnił, że w sytuacji gdy nieruchomość pozostaje we współwłasności, to w postępowaniu o zezwolenie na prowadzenie robót przy zabytku stronami są wszyscy współwłaściciele nieruchomości, jednak ich zgoda nie jest konieczna na udzielenie pozwolenia.
W skardze G. S. nie zgodziła się z powyższym stanowiskiem. Wskazując na art. 36 ust. 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz art. 199 zd. 1 kodeksu cywilnego (dalej jako kc), a także art. 3 ust. 2 i 27 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.) i § 4 ust. 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 lipca 2011 r. w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich, robót budowlanych, badań konserwatorskich, badań architektonicznych i innych działań przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków oraz badań archeologicznych (Dz. U. Nr 165, poz. 987) argumentowała, że wydanie pozytywnej decyzji warunkowane było jej zgodą jako współwłaścicielki nieruchomości. Podniosła, że gdy sama ubiegała się o pozwolenie konserwatorskie na wymianę okien i drzwi w kamienicy, to została przez organ zobowiązana do przedstawienia zgody pozostałych współwłaścicieli części wspólnych nieruchomości.