Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia NSA Iwona Bogucka /spr./ Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Gd 961/13 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Gd 961/13, w pkt 1. oddalił skargę J. M. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego, w pkt 2. przyznał adwokatowi A. K. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku 295,20 zł zawierające należny podatek od towarów i usług - tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skarżącemu z urzędu.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. Burmistrz Miasta L., na podstawie art. 15 ust.2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz.993 ze zm., dalej ustawa) orzekł o wymeldowaniu J. M. z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w L. W sprawie ustalono, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia 4 września 2012 r., sygn. I C 127/12 orzeczono eksmisję skarżącego z przedmiotowego lokalu, bez uprawnień do lokalu socjalnego. Na wniosek M. M. komornik wykonał eksmisję w dniu 15 marca 2013 r., czego dowodami są zaświadczenie o wykonaniu eksmisji oraz protokół z wykonania czynności. W oparciu o te ustalenia organ I instancji stwierdził, że w sprawie zaistniały przesłanki wymeldowania określone 2 art. 15 ust. 2 ustawy. Opuszczenie lokalu w wyniku eksmisji należy traktować jako równoznaczne z opuszczeniem lokalu w sposób trwały i dobrowolny.
Odwołanie od decyzji wniósł J. M. Podał, że w lokalu mieszkał od 32 lat, a w wyroku rozwodowym przyznano mu prawo do zamieszkiwania w lokalu wspólnie z byłą żoną. Opisał przebieg konfliktu małżeńskiego i podał, że była żona po wyroku rozwodowym utrudniała mu korzystanie z lokalu. Zarzucił, że czynności komornicze były przeprowadzone nieprawidłowo. Wraz z odwołaniem J. M. złożył wniosek o przydział lokalu socjalnego.
Wojewoda Pomorski decyzją z dnia [...] października 2013 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Podzielił ustalenia faktyczne, że strona nie mieszka w miejscu pobytu stałego przynajmniej od dnia wykonania eksmisji komorniczej, co świadczy o trwałym opuszczeniu lokalu.
W skardze do sądu administracyjnego J. M. zakwestionował twierdzenie, jakoby opuścił lokal dobrowolnie. Wskazał, że nie był obecny przy otwarciu lokalu w trakcie wykonywania eksmisji, w wyniku czego utracił wiele rzeczy. Zaznaczył, że nie zamierza się wymeldować, ponieważ do tej pory Miasto nie zwróciło mu wkładu remontowego, ani też nie przyznało lokalu socjalnego. W skardze zawarto skierowane do Sądu wnioski: o przydzielenie skarżącemu lekarza biegłego, o nakazanie Gminie Miasta L. natychmiastowego przyznania skarżącemu lokalu socjalnego oraz o zwolnienie z kosztów sądowych.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Pomorski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Uzasadniając oddalenie skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyjaśnił kryteria i zakres sądowej kontroli administracji, określone w art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 53, poz. 1269 ze zm.) oraz w art. 134 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.). Sąd przytoczył brzmienie art. 15 § 2 ustawy i wskazał, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego jest spełniona, jeżeli opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. Sąd I instancji stwierdził, że organy kwestie związane z opuszczeniem lokalu wyjaśniły w sposób dostateczny w oparciu o wystarczający materiał dowodowy, prawidłowo też materiał ten oceniły.