Według art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ( t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe, drogi gminne. Drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi - art. 8 ust. 1 u.d.p. Definicję wspólną dla wszystkich wyżej wymienionych dróg, także wewnętrznych, zawiera art. 4 u.d.p.
A zatem, droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno - użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym - art. 4 pkt 2 u.d.p. Pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą - art. 4 pkt 1 u.d.p.
Ulicą zaś w rozumieniu art. 18 ust. 2 pkt 13 u.s.g. jest ulica, o jakiej mowa w art. 4 pkt 3 u.d.p. ( por. także: uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2005 r., sygn. akt II OPS 2/05, ONSA i WSA 2005/5/88; uchwała składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2002 r. sygn. akt OPK 28/02, ONSA 2003/2/57). Pojęcie ulica, użyte w art. 4 pkt 3 u.d.p., oznacza drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe. A skoro droga to budowla przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym rozumianym jako grunt wydzielony liniami granicznymi, to tym samym warunkiem koniecznym do podjęcia przez organ gminy uchwały w sprawie nazwy ulicy, na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), jest uznanie określonego pasa gruntu za drogę w rozumieniu art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych ( t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), w tym - jak stanowi art. 4 pkt 1 tej ustawy - jego wydzielenie liniami granicznymi.
Nie można nadać nazwy ulicy dla pasa gruntu, który nie jest wydzielony liniami granicznymi. Tym samym organ gminy nie obciąża obowiązek podjęcia uchwały w sprawie nazwy ulicy, jeśli pas gruntu uznawany przez wnioskodawcę za drogę wewnętrzną nie został wydzielony liniami granicznymi.
Sąd pierwszej instancji trafnie zatem przyjął, iż wskazany przez Bernardę L. pas gruntu, tj. część działki [...] niewyodrębniona geodezyjnie, nie może być uznany za pas drogowy w rozumieniu ustawy o drogach publicznych.
Wprawdzie decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. Burmistrz W. zatwierdził projekt podziału nieruchomości, tj. działki numer [...] na działki o numerach: [...] i pow. 0,1419 ha oraz [...] i powierzchni 1,7301 ha (k. 40 akt o sygn. II SAB/Bk 14/11), jednak żadna z tych działek nie stanowi drogi i z żadnej z tych działek droga nie została wyodrębniona. Jak wynika z tej decyzji i załączonej mapy z projektem podziału ( k. 39 akt o sygn. II SAB/Bk 14/11) , nieruchomość oznaczona jako działka numer [...] została podzielona na dwie działki o numerach: [...] i [...]. Na całej długości działki nr [...] o powierzchni 1,7301 ha zaznaczono prawdopodobnie planowany przez skarżącą przebieg drogi wewnętrznej, lecz drogi tej jako odrębnej działki nie wydzielono i nie nadano jej odrębnego numeru ewidencyjnego. To zaś oznacza, iż powyższa decyzja nie może stanowić podstawy do uznania, iż na nieruchomości oznaczonej jako działka numer [...] ( przed podziałem) czy też na nieruchomości oznaczonej jako działka numer [...] ( po podziale ) istnieje droga wewnętrzna w rozumieniu w rozumieniu art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych. Podstawy takiej nie stwarza też decyzja Starosty Białostockiego dnia [...] sierpnia 2006 r., nr [...], zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca Bernardzie L. pozwolenia na budowę na działce o numerze ewid. [...] w W. zespołu 17 budynków mieszkalnych.
Z powyższych względów niezasadny jest także zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, 9, 11, 77 § 1 i 80 k.p.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oparł się na stanie faktycznym sprawy prawidłowo ustalonym przez organ gminy.
Rację ma organ gminy, iż osoba wnosząca skargę w trybie art. 101 a u.s.g. winna wykazać, że organ pozostaje w bezczynności, mimo spełnienia wszystkich przesłanek ustalonych w prawie materialnym, umożliwiających stronie korzystanie z prawa podmiotowego. Skoro w niniejszej sprawie - jak już wyżej wskazano - organ gminy nie mógł podjąć uchwały w sprawie nadania nazwy ulicy dla podanego przez skarżącą pasa gruntu, to tym samym nie można przyjąć, iż organ pozostawał w tym względzie bezczynny i przez niepodjęcie żądanej przez skarżącą uchwały dopuścił się naruszenia interesu prawnego Bernardy L. w rozumieniu art. 101 a w związku z art. 101 u.s.g.
Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw kasacyjnych.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.