W związku z powyższym w sytuacji, gdy - tak jak w rozpoznawanej sprawie - z treści zawartej i przedłożonej organom umowy wynika, że sprzedawca pozbywał się pojazdu z przeznaczeniem na części, to bez znaczenia wówczas pozostają takie okoliczności, jak w szczególności: rozmiar i skutki stwierdzonych uszkodzeń pojazdu, wielkość ubytku jego wartości, tudzież wysokość kosztów naprawy pojazdu w stosunku do jego wartości. Nawet wówczas, gdy - jak podnosi Skarżący kasacyjnie - pojazd w czasie jego przemieszczania nadawał się do używania, a jego nabywca nabył go w rzeczywistości w celu dalszego używania, nie stanowi to okoliczności wyłączającej spod kwalifikacji jako odpadu (por. M. Sieradzka, Glosa do wyrok NSA z dnia [...] stycznia 2015 r., II OSK 1463/13, LEX/el. 2015, uw. 4).
W tym zakresie stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszym składzie jest zbieżne z wykładnią prezentowaną we "Wskazówkach metodycznych" z 3 kwietnia 2008 r. [z późn. zm.] w przedmiocie uznawania pojazdów za odpad w transgranicznym przemieszczaniu odpadów" [dostępnych ze strony internetowej GIOŚ, w zakładce "Gospodarka odpadami" - "Materiały informacyjne"] - wydanych na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 Porozumienia z 7 lutego 2007 r. pomiędzy Ministrem Finansów, Głównym Inspektorem Ochrony Środowiska oraz Komendantem Głównym Straży Granicznej w sprawie współdziałania w zakresie transgranicznego przemieszczania odpadów - w świetle których transgranicznie przemieszczany pojazd wypełnia ustawową definicję "odpadu" [zarówno na gruncie ustawy o odpadach z roku 2001, jak i 2012] między innymi wtedy, gdy: "3. Z oświadczenia strony lub dokumentów (faktura) wynika, iż zakupiła pojazd z przeznaczeniem na części". Należy zauważyć, że do wykładni zawartej w ww. "Wskazówkach metodycznych" Naczelny Sąd Administracyjny odwoływał się już także w swych wcześniejszych orzeczeniach (zob. np. wyrok NSA z 09.06.2009 r., II OSK 960/08, CBOSA).
W konsekwencji za chybione należało uznać również pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej podniesione w ramach podstawy z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - które ogniskowały się wokół kwestii niezasadnego zaakceptowania przez Sąd pierwszej instancji braku dokładnego wyjaśnienia przez organy stanu technicznego przedmiotowego pojazdu, w tym nieprzeprowadzenia wnioskowanego dowodu z opinii biegłego, oraz pominięcia okoliczności, mających wynikać m.in. z przedłożonej przez Stronę opinii rzeczoznawcy samochodowego K.K., że pojazd był na tyle sprawny, iż nadawał się od używania zgodnie z przeznaczeniem.
W świetle powyższych rozważań, w tym przedstawionego sposobu rozumienia definicji legalnej "odpadu" z art. 3 ust. 1 u.odpad.2001, za nieuzasadniony należało uznać również, podniesiony przez autora skargi kasacyjnej, zarzut naruszenia prawa materialnego, które miało polegać na błędnej wykładni, a w konsekwencji i niewłaściwym zastosowaniu ww. przepisu w kontrolowanej sprawie. Jak to już wyżej wskazano, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Główny Inspektor Ochrony Środowiska trafnie przyjął - a Sąd pierwszej instancji ocenę tę zasadnie zaakceptował - że przedmiotowy pojazd w czasie jego transgranicznego przemieszczania z Norwegii do Polski spełniał przesłanki uznania go za "odpad" w rozumieniu art. 3 ust. 1 u.odpad.2001.
Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a więc podlega oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.