Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.K. i W.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 lipca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 475/18 w sprawie ze sprzeciwu A.K. i W.K. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r., znak [...] w przedmiocie legalności robót budowlanych oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gl 475/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił sprzeciw A.K. i W.K. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r., znak [...] w przedmiocie legalności robót budowlanych.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli inwestorzy A.K. i W.K.
Powyższemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zarzucili oni:
I. Istotne naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy w świetle regulacji art. 174 pkt 2 p.p.s.a., a w szczególności:
1. naruszenie art. 1 i 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 184 Konstytucji RP, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na przekroczeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny kognicji wykraczającej poza zakres kontroli administracyjnej działalności organów administracji publicznej;
2. naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a, poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na wadliwym sporządzeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny uzasadnienia zaskarżonego wyroku, którego treść uniemożliwia dokonanie kontroli instancyjnej, braku oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, braku niezbędnych i jednoznacznych wskazań co do dalszego postępowania, zbyt lakonicznym i ogólnikowym uzasadnieniu wyroku.
II. W ramach podstawy skargi kasacyjnej przewidzianej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., zarzucono również naruszenie prawa materialnego:
1. przez niewłaściwe zastosowanie art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, polegające na przyjęciu, że przedmiotowy obiekt budowlany posiada wszystkie cechy pozwalające uznać go za budynek, podczas gdy faktycznie obiekt budowlany jest wiatą, która zgodnie z Prawem budowanym nie stanowi budynku;
2. przez błędną wykładnię art. 48 ust. 1 - 4 ustawy - Prawo budowlane polegającą na przyjęciu, że organ powinien przeprowadzić procedurę legalizacyjną obiektu typu wiata, podczas gdy obiekt budowlany typu wiata jest zrealizowany zgodnie z prawem;
3. przez niewłaściwe zastosowanie art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, polegające na przyjęciu, że przedmiotowy obiekt - wiata wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, podczas gdy realizacja wiaty nie wymagała uzyskania pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zarzucono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpatrując sprawę rozstrzygnął ją co do istoty uznając, że przedmiotowy obiekt nie jest wiatą tylko obiektem, który należy kwalifikować do kategorii budynku w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r. poz 1202), którego realizacja wymagała pozwolenia na budowę, w związku z czym należy zastosować procedurę z art. 48 Prawa budowlanego, czym naruszył art. 1 i art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 184 Konstytucji RP, ponieważ wykroczył poza zakres kontroli administracyjnej działalności organów administracji publicznej.
Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. podniesiono, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozwala na poznanie przesłanek, jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji rozstrzygając, iż obiekt nie jest wiatą lecz budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Wskazano, że Sąd pierwszej instancji przywołał przepisy, które jego zdaniem dawały podstawę do podjęcia zaskarżonego wyroku, ale nie dokonał, a przynajmniej nie uwidocznił, koniecznej operacji logicznej, co do uzasadnienia zastosowania art. 3 pkt 2 i art 48 ustawy - Prawo budowlane.