Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Miron Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Wielkopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 października 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 778/18 w sprawie ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej Trzemeszna z dnia 31 stycznia 2018 r. nr LVI/539/2018 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną
1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 11 października 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 778/18, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej Trzemeszna z dnia 31 stycznia 2018 r. nr LVI/539/2018 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: plan miejscowy), stwierdził nieważność § 11 pkt 2 zaskarżonej uchwały w części obejmującej wyrażenie: ", z dopuszczeniem zmiany na jezdnię i co najmniej jednostronny chodnik" (pkt 1 wyroku), zaś w pozostałym zakresie skargę oddalił (pkt 2 wyroku).
Jak wskazał Sąd I instancji, wbrew zarzutom skargi, wyjaśnienia skarżonego organu, że projektowane drogi 1KD-Dx, 2KD-Dx, 3KD-Dx mają mieć charakter "publicznie dostępnego ciągu samorządowego z dominacją ruchu pieszego" znajdują oparcie w treści planu miejscowego. Krytycznie jednak należy ocenić końcowe zastrzeżenie zawarte w § 11 pkt 2 planu miejscowego, który to przepis - w zakresie zasad kształtowania zabudowy oraz wskaźników zagospodarowania terenu, na terenach oznaczonym na rysunku planu symbolem 1KD-Dx, 2KD-Dx, 3KD-Dx - przewiduje "sytuowanie pieszo-jezdni o szerokości nie mniejszej niż 5 m, z dopuszczeniem zmiany na jezdnię i co najmniej jednostronny chodnik". Owo dopuszczenie zmiany pieszo-jezdni na jezdnię i chodnik pozostaje bowiem w sprzeczności z deklarowanym przez organ planistyczny zamiarem urządzenia na terenach KD-Dx wyłącznie ciągu komunikacyjnego "z dominacją ruchu pieszego". Z tych względów stwierdzono częściowo nieważność § 11 pkt 2 planu miejscowego.
Oceniając natomiast legalność zapisu planu dotyczącego terenów oznaczonych symbolem "KD-Dx", Sąd stwierdził, że droga wewnętrzna może być w konkretnym przypadku (np. w sytuacji, gdy stanowi własność jednostki samorządu terytorialnego) drogą publicznie (ogólno-) dostępną - przez co nie staje się jeszcze "drogą publiczną" w technicznoprawnym znaczeniu. W świetle bowiem definicji legalnej "drogi publicznej" z art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm.; zwanej dalej: udp) - w myśl której drogą publiczną jest "droga zaliczona na podstawie udp do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych" - dla uznania danej drogi, dostępnej każdemu, za drogę publiczną, niezbędne jest jej formalne zaliczenie do jednej z kategorii takich dróg (tj. do wymienionych w art. 2 ust. 1 udp kategorii: dróg krajowych, wojewódzkich, powiatowych bądź gminnych). Zawarte w § 3 pkt 2 planu miejscowego określenie "tereny dróg publicznych" musi być odczytywane jako użyte w istocie w znaczeniu potocznym - na oznaczenie "terenów dróg publicznie dostępnych". W konsekwencji konkluzja uzasadnienia pierwszego z zarzutów skarżącego, w myśl której zaprojektowane w planie ciągi pieszo-jezdne (KD-Dx) powinny spełniać warunki techniczne określone dla dróg publicznych klasy dojazdowej, jawi się jako niezasadna, a sam fakt użycia na oznaczenie tych ciągów na rysunku planu koloru białego (charakterystycznego dla dróg publicznych) - jako wprawdzie naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, ale niemające znamion naruszenia istotnego.