Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz (spr.) sędzia NSA Wiesław Kisiel sędzia del. WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Kamil Buliński po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 1769/08 w sprawie ze skargi A. R. na postanowienie Ministra Środowiska z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia realizacji przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną
II OSK 720/09 U z a s a d n i e n i e
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 grudnia 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 1769/08 po rozpoznaniu skargi na postanowienie Ministra Środowiska uchylające postanowienie Wojewody Śląskiego uzgadniające w trybie przepisów o ochronie środowiska realizację przedsięwzięcia polegającego na wydobywaniu kopalin ze złoża wapieni i margli i przekazujące sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji - oddalił skargę.
W uzasadnieniu wyroku podano, że zaskarżone postanowienie dotyczy postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedmiotowego przedsięwzięcia, polegającego na wydobywaniu kopalin z określonego złoża w granicach projektowanego obszaru górniczego. Postanowienie organu odwoławczego ma charakter rozstrzygnięcia kasacyjnego, wydanego ze względu na braki postępowania przed organem pierwszej instancji odpowiadające dyspozycji art. 138 ( 2 kpa.
W ocenie organu wydającego zaskarżone postanowienie z akt sprawy wynika, że lokalizacja przedsięwzięcia, zgodna z planem miejscowym gminy, polega na eksploatacji powierzchniowej złoża z możliwością działalności przeróbczej, prowadzonej poza terenem Parku Krajobrazowego, w obszarze otuliny tego Parku. Postanowienie nie narusza zakazów wprowadzonych na terenie Parku rozporządzeniem Wojewody Śląskiego w sprawie ochrony krajobrazu, przy czym obowiązują ustalenia dotyczące utworzenia i wielkości obszaru chronionego krajobrazu.
Sprawa wymaga ponownego rozpatrzenie przez organ pierwszej instancji z tej przyczyny, iż nie określono jednoznacznie granic terenu, który inwestor przeznacza na prowadzenie działalności, do którego ma tytuł prawny a ma to istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia ze względu na oddziaływanie w postaci emisji gazów lub pyłów do powietrza i emisji hałasu. Niezbędne jest uzupełnienie materiału dowodowego w odpowiednim zakresie. W raporcie oddziaływania na środowisko nie odniesiono się do stopnia oddziaływania przedsięwzięcia ze względu na emisję pyłu różnych frakcji oraz nie zawarto informacji o warunkach hydrogeologicznych obszaru otaczającego teren wydobycia kopalin mających zasadnicze znaczenie w kwestii oceny wpływu działalności wydobywczej na środowisko przyrodnicze. Z uzupełnienia raportu wynika, że granica zasięgu drgań sejsmicznych sięga ok. 8000 m. w głąb Parku Krajobrazowego, a więc w raporcie powinien zostać uwzględniony wpływ drgań sejsmicznych na omawiany obszar. Raport należy też uzupełnić o rzetelny opis istniejących w zasięgu oddziaływania przedsięwzięcia zabytków chronionych na podstawie przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, nie ma natomiast potrzeby uzyskiwania opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków czy wojewódzkiego konserwatora przyrody. Zasadnym jest też, aby autorzy raportu rozważyli możliwość wydobywania kopaliny w innym wariancie, niż w nim opisany z uwzględnieniem stosowanych w tym zakresie technik i technologii w celu dokonania oceny, czy wariant proponowany do realizacji przedsięwzięcia jest optymalny. Nie został natomiast podzielony zarzut skarżącej dotyczący stosowania art. 52 ust. 1 pkt 8 ustawy Prawo ochrony środowiska w zakresie zamieszczenia w raporcie porównania proponowanej technologii z technologią spełniającą wymagania, o których mowa w art. 143 tej ustawy, gdyż przedmiotowa instalacja w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy to urządzenie samojezdne składające się z kruszarki udarowej oraz przesiewacza, a więc typowe, mobilne urządzenie stanowiące układ krusząco-sortujący stosowany w górnictwie odkrywkowym dla przeróbki mechanicznej surowca, nie ma zatem zastosowania art. 52 ust. 1 pkt 8. Nie jest też konieczne ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania dla danego zakładu, gdyż art. 135 ustawy Prawo ochrony środowiska w danym przypadku takiego obowiązku nie przewiduje.