W ocenie Sądu I instancji, to, że w art. 8 § 1 wspólnie określono uprawnienia Prokuratora i Rzecznika Praw Obywatelskich nie oznacza, że pominąć należy kompetencje tych organów wynikające z przepisów określających ich pozycję w systemie władz publicznych. Legitymacja skargowa powinna znajdować oparcie nie tylko w przepisie o charakterze ogólnym, ale i w normie określającej legitymację procesową.
Sąd I instancji stwierdził, że działania Prokuratora oraz Rzecznika Praw Obywatelskich związane są z różnymi zadaniami i kompetencjami, jakie podmioty te realizują. W ocenie Sądu I instancji, Rzecznik Praw Obywatelskich powinien realizować zadania w zakresie ochrony konstytucyjnie gwarantowanych wolności i praw człowieka i obywatela.
Zdaniem Sądu I instancji, Rzecznik Praw Obywatelskich ani w skardze, ani w toku postępowania nie wykazał, że skargę złożył działając w interesie obrony wolności i praw człowieka i obywatela. Również skład orzekający nie stwierdził, w czym Rzecznik Praw Obywatelskich upatrywać mógł naruszenie wolności i praw człowieka i obywatela wskutek zamieszczenia w § 2 ust. 2 pkt 7 lit. a/ Statutu Miejskiej Jednostki Obsługi Gospodarczej upoważnienia do dystrybucji i sprzedaży biletów postojowych, abonamentowych i opłat zryczałtowanych na rzecz zarządcy drogi. W ocenie Sądu I instancji, samo powołanie się przez Rzecznika na naruszenie zasady legalizmu, naruszenie art. 7 Konstytucji i art. 13b ust. 8 ustawy o drogach publicznych, to za mało aby uznać, że Rzecznik wniósł skargę zgodnie z ustawowo przyznanymi mu kompetencjami.
Sąd I instancji wyjaśnił ponadto, że zagadnienia, która z jednostek budżetowych i organizacyjnych gminy była uprawniona do pobrania i odprowadzenia na rachunek budżetu zarządcy drogi należnych mu opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania, w żaden sposób nie wpływa na wolności i prawa człowieka i obywatela. Ponadto nawet uzyskanie rozstrzygnięcia, który z podmiotów utworzonych przez gminę powinien pobierać i wpłacać na rachunek zarządcy drogi opłaty z tego tytułu, nie wpływałoby na zasadność pobranych opłat. Obowiązek ich uiszczenia wynika bowiem jednoznacznie z ustawy o drogach publicznych jak i obowiązującej uchwały w sprawie ustanowienia strefy płatnego parkowania, stanowiącej przepis prawa miejscowego.
Na marginesie Sąd I instancji wskazał, że tożsamą przedmiotowo skargę wniósł Prokurator Okręgowy w Szczecinie. W piśmie z dnia 17 października 2011 r. Prokurator cofnął skargę oświadczając, że cofnięcie skargi wynika z całkowitego uchylenia § 2 ust. 2 pkt 7 załącznika do zaskarżonej uchwały.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucając naruszenie przepisów postępowania - art. 8, art. 50 § 1 i art. 151 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Rzecznik wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Rzecznik wywodził, że Sąd I instancji nie był uprawniony do badania materialnych przesłanek legitymacji skargowej Rzecznika Praw Obywatelskich.