Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej zwanej p.p.s.a.) - skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:
1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,
2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.
Oceniając we wskazanych wyżej granicach zasadność wniesionej skargi kasacyjnej w przedmiotowej sprawie, trzeba stwierdzić, że zarzuty kasacyjne są zasadne.
Po pierwsze, należy podkreślić, co prawidłowo podniesiono w skardze kasacyjnej, że Sąd I instancji dokonał w tej sprawie błędnej wykładni art. 8 § 1 w związku z art. 50 § 1 ustawy p.p.s.a. Jest bowiem oczywiste, że podstawowym zadaniem RPO jest ochrona wolności i praw człowieka i obywatela unormowanych nie tylko w Konstytucji RP lecz także regulowanych w innych aktach normatywnych. Ponadto RPO jest właściwy także w przypadku naruszenia praw i wolności człowieka regulowanych w rozdz. II Konstytucji RP w związku z art. 8 § 1 i art. 50 § 1 ustawy p.p.s.a. Oznacza to, że RPO działając w powyższym zakresie podmiotowym i przedmiotowym wnosi skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego w sprawie, która dotyczy interesu obywateli, wywodząc swoją legitymację skargową z prawnej ochrony obiektywnego porządku prawnego. Dlatego też w tej sprawie legitymacja skargowa RPO ma swoje umocowanie w art. 8 § 1 i art. 50 § 1 ustawy p.p.s.a., ponieważ przedmiotowa uchwała Rady Miasta Szczecin z dnia 28 marca 2011 r. została wydana w sprawie z zakresu administracji publicznej. Ponadto w takim przypadku legitymacja skargowa RPO nie jest ograniczona przesłankami o charakterze materialnym, co słusznie podniesiono w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Stąd, z tej przyczyny Sąd I instancji nie może z powodu rzekomo braku tej przesłanki oddalić skargę w trybie art. 151 ustawy p.p.s.a., stwierdzając, że wniesienie skargi było pozbawione podstaw prawnych w świetle uzasadnionej ochrony praw i wolności obywatela czy też ochrony praworządności.
Po drugie, spowodowało to, że Sąd I instancji w istocie oddalił skargę RPO tylko z tej przesłanki, ponieważ uznał, że legitymacja skargowa RPO jest o charakterze materialnym, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o RPO, a brak jest przesłanek do uznania w tej sprawie skutecznego wniesienia na tej podstawie prawnej skargi do Sądu I instancji. Natomiast wbrew stanowisku Sądu I instancji RPO przysługuje w tej sprawie formalna, a nie materialna legitymacja skargowa, która jest oparta na wykazaniu związku materialno-prawnego wynikającego z zaskarżonego aktu normatywnego, z odpowiednimi przepisami prawnymi, które regulują sytuację prawną obywateli, na rzecz których wniesiono skargę. Dlatego też, Sąd I instancji błędnie zakwestionował brak w tej sprawie materialnych przesłanek legitymacji skargowej RPO w świetle art. 151 ustawy p.p.s.a., biorąc pod uwagę, że RPO posiada legitymację skargową o charakterze formalnym do wniesienia danej skargi, której Sąd I instancji błędnie nie uznał.
Po trzecie, po ponownym rozpatrzeniu sprawy zgodnie z dyspozycją art. 190 ustawy p.p.s.a. Sąd I instancji rozpatrzy także kwestie dalszego obowiązywania przedmiotowego § 2 ust. 2 pkt 7 załącznika do danej uchwały Rady Miasta Szczecin z dnia 28 marca 2011 r. w świetle skutków prawnych, które ten przepis już wywołał.
Z tych względów i na podstawie art. 185 § 1 ustawy p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.