Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko /spr./ Sędziowie sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon sędzia del. WSA Elżbieta Kremer Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Gd 474/10 w sprawie ze skargi M.T. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 10 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M.T. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego z lokalu nr 3 przy ul. F w S.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. Prezydent Miasta Sopotu, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego w wyżej wymienionym lokalu. Organ ustalił, że skarżący nie przebywa w miejscu zameldowana stałego od 10 lat, natomiast lokal wynajmuje J.G. na kawiarenkę internetową na podstawie umowy zawartej ze skarżącym. Już w momencie podpisywania umowy w 2003 r. skarżący nie mieszkał w lokalu. W trakcie kontroli meldunkowej w lokalu nie stwierdzono obecności żadnych rzeczy należących do skarżącego. Ponadto organ wskazał, że skarżący zamieszkuje obecnie w B. ul. P. A gm. S. Podkreślił, że jego zamiar powrotu do mieszkania w S., jest okolicznością niewystarczającą, aby pozostawić mu meldunek w lokalu, bowiem zamiar ten stanowi zdarzenie przyszłe i niepewne.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M.T. podnosząc, że wnioskodawca - J.I. nie miał przymiotu strony w postępowaniu, zaś opuszczenie lokalu nie miało charakteru trwałego i dobrowolnego. Stwierdził on, że został siłą usunięty z lokalu, natomiast jego rzeczy wyrzucono. Absencja w lokalu była spowodowana także charakterem pracy i następstwami wypadku samochodowego.
Zaskarżoną decyzją Wojewoda Pomorski utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy uznał, że materiał dowodowy w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż skarżący nie zamieszkuje w miejscu pobytu stałego w S. Zatem jego centrum życiowe znajduje się w innej miejscowości. Organ uznał, że jeżeli strona została pozbawiona dostępu do lokalu przez J. I. winna była wystąpić o przywrócenie posiadania lokalu. Jedynie bowiem prawomocny wyrok sądu przywracający posiadanie lokalu osobie bezprawnie z niego usuniętej oznacza brak spełnienia przesłanki dobrowolności i trwałości opuszczenia tego lokalu. Mimo wezwania przez organ, skarżący nie przełożył jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego złożenie pozwu o ochronę naruszonego posiadania przedmiotowego lokalu. W tych okolicznościach utrzymywanie meldunku strony w lokalu stanowiłoby fikcję meldunkową.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku M.T. zarzucił organowi odwoławczemu uchybienia w ustaleniu stanu faktycznego sprawy i oparcie rozstrzygnięcia o jednostronne oświadczenia. Stwierdził, że pojęcie centrum życiowego nie przystaje do obecnych czasów, gdzie ludzie często poszukują pracy lub ją wykonują poza miejscowością, w której są zameldowani. Wskazał, że jego wyjazd w 2007 r. wiązał się z realizacją obowiązków służbowych, jako zarządcy nieruchomości. W czasie jego nieobecności zostały wymienione zamki w drzwiach. Potem nie mógł wrócić do miejsca zameldowania w związku następstwami wypadku samochodowego. W jego przypadku nie można przyjąć, że opuścił miejsce pobytu stałego. Jego mieszkanie było umeblowane i urządzone do celów trwałego zamieszkiwania, jednak J.I. w 2008 r. ukradł i zniszczył rzeczy skarżącego znajdujące się w lokalu, dokonując "dzikiej eksmisji".