Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska /spr./ Sędziowie Andrzej Jurkiewicz Janina Kosowska Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 13 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Gl 382/06 w sprawie ze skargi Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji S.A. w T. na uchwałę Rady Miasta L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków 1.uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2.zasądza od Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji S.A. w T. na rzecz Rady Miasta L. kwotę 300 (słownie: trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/GL 382/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu skargi Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji S.A. w T. na uchwałę Rady Miejskiej w L. Nr [...] z dnia [...] stwierdził nieważność tej uchwały. Odmawiała ona zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy L od 12 marca 2006 r. do 11 marca 2007 r., a poprzedzona była zarządzeniem Burmistrza Miasta L. z dnia [...] nr [...] o stwierdzeniu niecelowości ponoszenia kosztów związanych z świadczeniem usług zbiorowego zaopatrzenia. Burmistrz uznał, iż koszt zakupu wody został znacznie zawyżony, aby pokryć straty wody wynoszące 50,5%, co świadczy o niegospodarności i bezpodstawnym przenoszeniu na mieszkańców gminy kosztów z tego tytułu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż zaskarżona uchwała zapadła z naruszeniem art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858), który uprawnia radę gminy do odmowy zatwierdzenia taryf ale tylko w przypadku, gdy zostały one sporządzone niezgodnie z przepisami. Jako przepisy te Sąd wskazał art. 20 ust. 2 cyt. ustawy, zawierający zasadę określania taryf poprzez wskazanie niezbędnych kosztów jako ich podstawy, art. 2 pkt 2 zawierający definicję niezbędnych przychodów oraz rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. Nr 26, poz. 257), wyjaśniające pojęcie uzasadnionych kosztów i wyjaśnił, że w sprawie wymaga rozważenia czy przy ustaleniu niezbędnych przychodów bierze się pod uwagę całość kosztów zakupu wody czy tylko te, które odpowiadają ilości wody sprzedanej odbiorcy, a zatem czy straty wody w całości stanowią koszty niecelowe, jak to uznał organ gminy. Sąd stwierdził, że przesądzającym o odmowie zatwierdzenia taryf przez Radę Gminy było zarządzenie Burmistrza, ale nie wiadomo na jakiej podstawie organ stwierdził, że w ogóle nie powinny występować straty wody, a koszty z tego tytułu powinno ponosić przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Jeżeli występują ubytki wody, winny być opracowane kierunki rozwoju Gminy na użytek modernizacji urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych, a właściwym instrumentem byłoby też badanie wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności lub rozważenie przesłanek jego cofnięcia - wywodził Sąd, dodając, iż poprzednie taryfy były zatwierdzone, choć już wówczas występował problem strat wody. Sąd podkreślił, że odmawiając zatwierdzenia taryf nie wykazano niezbicie, że z technicznego punktu widzenia możliwe jest osiągnięcie takiego stanu, w którym straty wody nie występują, nie wykazano ani zaniedbań w zakresie modernizacji sieci po stronie przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, ani nie podano konkretnych faktów potwierdzających marnotrawstwo wody zakupionej przez przedsiębiorstwo, co nie pozwala przyjąć, by zachodziły podstawy do zanegowania kosztów wody niesprzedanej, z punktu widzenia celowości ich ponoszenia. Uznając zasadność zarzutów skargi, Sąd odwołując się do przepisów ww. rozporządzenia podniósł, że prawodawca posłużył się kryterium należytej staranności jako miernikiem oceny celowości ponoszenia kosztów i stwierdził, że wykazanie braku tej staranności obciąża organy gminy, zaś samo stwierdzenie faktu ubytków wody w sieci bez próby analizy przyczyn takiego stanu - co miało miejsce w sprawie - jest niewystarczające bez wykazania, że przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne nie zachowało należytej staranności w celu ochrony interesów odbiorców, nie jest możliwe zanegowanie celowości ponoszenia kosztów zakupu wody, stanowiących składnik niezbędnych przychodów - konkludował Sąd, stwierdzając nieważność uchwały.