Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędziowie sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej D. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 899/15 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 1 lipca 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 899/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę D. K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, zwanego dalej "GIOŚ", z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Zaskarżoną decyzją GIOŚ uchylił w całości decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, zwanego dalej "WIOŚ", z dnia [...] grudnia 2012 r., znak: [...], o wymierzeniu D. K. kary pieniężnej w wysokości 300000 zł za prowadzenie na działce nr [...], obręb [...] - poza stacją demontażu, działalności polegającej na usuwaniu z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów lub substancji niebezpiecznych, w tym płynów, wymontowywaniu z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wyposażenia lub części nadających się do ponownego użycia oraz na wymontowywaniu z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadających się do odzysku i recyklingu i orzekł o wymierzeniu kary pieniężnej w wysokości 150000 zł.
W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że nałożenie ww. kary pieniężnej nastąpiło w wyniku dokonanych ustaleń. Na ww. nieruchomości stwierdzono obecność: - 160 sztuk pojazdów w dużym stopniu zdemontowanych, skorodowanych i znacząco uszkodzonych (same karoserie, pojazdy powypadkowe, elementy pojazdów), a większość pojazdów nie posiadała tablic rejestracyjnych, dla części pojazdów nie można było określić cech identyfikacyjnych, tj. numeru VIN albo numeru nadwozia, podwozia lub ramy; - odpadów z demontowanych pojazdów: metale żelazne i nieżelazne, tapicerki, tworzywa sztuczne, zużyte opony, szyby samochodowe, akumulatory, przewody elektryczne, lampy, skrzynie biegów, zderzaki, tłumiki, rury wydechowe, silniki, zawieszenia samochodowe, elementy gumowe; - odpadów opakowaniowych po olejach, tkanin do wycierania, ubrań ochronnych oraz części i elementów wyposażenia z demontowanych pojazdów potencjalnie nadających się do ponownego użycia. Wskazane odpady oraz przedmioty gromadzone były w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym - na nieutwardzonej powierzchni ziemi, a więc w sposób niezapewniający ochrony gruntu przed przedostawaniem się odcieków np. płynów eksploatacyjnych. Ponadto stwierdzono: - prowadzenie demontażu pojazdu marki Nissan (nr VIN [...]) oraz że dwa budynki gospodarcze pełnią funkcję magazynów na używane części i elementy samochodowe; - utwardzenie płytami betonowymi terenu przed budynkiem gospodarczym oraz na drodze prowadzącej na posesję. D. K. nie przedstawił zaś dowodów, które mogłyby podważyć ww. ustalenia. Wskazał, że pojazdy znajdujące się na jego terenie były przeznaczone do naprawy, natomiast nie dokonywał on ich demontażu. Stan faktyczny wskazywał na zaistnienie okoliczności określonych w art. 53a ust. 1 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Ponadto przeprowadzono rozprawę administracyjną. Skarżący przedstawił 30 umów sprzedaży zawartych w trakcie działalności. Po wypowiedzeniu umów na wynajem pomieszczeń, w których D. K. prowadził działalność, zakupione części samochodowe znajdujące się w tych pomieszczeniach, zostały przewiezione na ww. nieruchomość. Skarżący zakwestionował stwierdzenie, że znajdujące się w miejscowości M. samochody były wycofane z eksploatacji. Stwierdził, że były to pojazdy przeznaczone do naprawy. Zaprzeczył temu, że demontował pojazdy zgromadzone na kontrolowanej posesji i "spuszczał" z nich płyny. Poinformował, że na posesji w miejscowości M. nie prowadził działalności gospodarczej i nie świadczył usług osobom trzecim. Oświadczył także, że nie zostało wydane w stosunku do niego prawomocne postanowienie o ubezwłasnowolnieniu częściowym lub całkowitym (podnosił, że ma manię zbieractwa).