Niezawinione nieprzedstawienie przez bezrobotnego w terminie świadectwa pracy nie może wywoływać konsekwencji przewidzianych w par. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia pośrednictwa pracy, orientacji i poradnictwa zawodowego, rejestracji i ewidencji bezrobotnych oraz poszukujących pracy, a także przyznawania świadczeń określonych w przepisach o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 122 poz. 541/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Urszuli Ch. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy w P. z dnia 30 kwietnia 1993 r. w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Decyzją z dnia 30 kwietnia 1993 r. Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) utrzymał w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w P. z dnia 19 lutego 1993 r. o odmowie przyznania Urszuli Ch. zasiłku dla bezrobotnych. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że Urszula Ch. nie spełnia warunków określonych w art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./. W lutym 1992 r. Urszula Ch. zgłosiła się do Rejonowego Urzędu Pracy w P., lecz jej rejestracja nie została dokonana, ponieważ nie przedstawiła świadectwa pracy, zaświadczenia o zarobkach męża ani świadectwa szkolnego. Świadectwo pracy wydane w dniu 31 stycznia 1992 r. stwierdza okres zatrudnienia od 1 sierpnia 1991 r. do 31 stycznia 1992 r. /świadectwa tego Urszula Ch. nie okazała w Rejonowym Urzędzie Pracy w lutym 1992 r./. W związku z powyższym nie ma podstaw do przyznania odwołującej się zasiłku dla bezrobotnych.
Na powyższe decyzje Urszula Ch. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o ich uchylenie. Podaje w szczególności, że w okresie ostatnich 12 miesięcy przepracowała co najmniej 180 dni, odmówiono jej jednak wydania świadectwa pracy i treść tego świadectwa została ustalona dopiero przez sąd w wyroku z dnia 13 stycznia 1993 r.
W odpowiedzi na skargę podtrzymano argumentację zawartą w zaskarżonych decyzjach.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak wynika z załączonego do skargi wyroku Sądu Rejonowego w P. - Wydział Pracy, prawomocnym wyrokiem z dnia 13 stycznia 1993 r. Sąd ustalił, że Urszula Ch. była zatrudniona u Bronisławy D. w charakterze sprzedawcy w okresie od dnia 1 sierpnia 1991 r. do dnia 14 sierpnia 1991 r. w wymiarze czasu pracy 1/2 etatu oraz w okresie od dnia 15 sierpnia 1991 r. do dnia 31 stycznia 1992 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Umowa została rozwiązana przez pracodawcę (...).
Skarżąca nie mogła wcześniej dostarczyć świadectwa pracy, ponieważ pracodawczyni nie chciała go wydać; wymieniony wyrok ustalający zastępuje świadectwo pracy. Pracownik nie może ponosić konsekwencji ignorowania przez pracodawcę podstawowych obowiązków wynikających z przepisów prawa powszechnie obowiązującego, co uniemożliwia mu w istocie spełnienie warunków uprawniających do uzyskania zasiłku dla bezrobotnych i pozbawia go środków egzystencji. Skarżąca ma na utrzymaniu dwoje dzieci i chorego męża.
W tych okolicznościach nieprzedstawienie w terminie przez Urszulę Ch. /w lutym 1992 r./ świadectwa pracy było niezawinione i nie może wywoływać konsekwencji przewidzianych w par. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia pośrednictwa pracy, orientacji i poradnictwa zawodowego, rejestracji i ewidencji bezrobotnych oraz poszukujących pracy, a także przyznawania świadczeń określonych w przepisach o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 122 poz. 541/.
Na organie administracji /urzędzie pracy/ ciążyły obowiązki wymienione w art. 7-10 Kpa, a także wynikające z art. 75 par. 1 Kpa, to jest wyjaśnienia wszelkimi środkami dowodowymi twierdzeń strony, że spełnia warunki do uzyskania zasiłku; Urszula Ch. pracowała przeszło 180 dni w okresie ostatnich 12 miesięcy, lecz nie mogła tego potwierdzić świadectwem pracy z powodu odmowy jego wydania przez pracodawcę. Tego jednak organy nie uczyniły (...).
Z tych względów w myśl art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa orzeczono jak w sentencji.