1. Uchwały organów samorządu adwokackiego w sprawie przeniesienia siedziby wykonywania zawodu adwokata do innej miejscowości, zarówno w zespole adwokackim, jak i indywidualnie, mają charakter decyzji administracyjnych w rozumieniu art. 1 par. 2 pkt 2 w zw. z art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa oraz podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego stosownie do art. 196 par. 1 i 2 Kpa.
2. Plan rozmieszczenia adwokatów, o jakim mowa w art. 58 pkt 7 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./, nie może być samodzielną, jedyną i wyłączną podstawą odmowy przeniesienia siedziby adwokata do miejscowości, w której od wielu lat mieszka, jeśli po złożeniu przez niego wniosku w tym przedmiocie, a przed załatwieniem tego wniosku organy samorządu adwokackiego wyznaczyły w tej samej miejscowości, z pominięciem kolejności wpływu wniosków, siedzibę wykonywania zawodu innemu adwokatowi lub przeniosły do tej miejscowości siedzibę innego adwokata.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Macieja P. na decyzję Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 12 stycznia 1994 r. w przedmiocie odmowy przeniesienia siedziby wykonywania zawodu adwokata i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej na rzecz skarżącego pięćset tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Adwokat Maciej P., mający indywidualną kancelarię adwokacką w L., wystąpił do Okręgowej Rady Adwokackiej w (...) z wnioskiem z dnia 8 kwietnia 1993 r. o przeniesienie siedziby zawodowej z L. do Cz., albowiem mieszka wraz z rodziną w Cz., do L. dojeżdża już dwudziesty szósty rok, a do tej pory sześciokrotnie odmówiono mu przeniesienia siedziby zawodowej.
Okręgowa Rada Adwokacka w (...) uchwałą z dnia 30 września 1993 r. nie uwzględniła wniosku. W uzasadnieniu uchwały podano, że Rada uznała argumenty wnioskodawcy za zasadne, jednakże ze względu na brak etatów w Cz. jego podanie nie mogło być rozpatrzone pozytywnie, gdyż zgodnie z aktualnym planem rozmieszczenia na terenie Cz. zawód adwokata powinno wykonywać 44 adwokatów, a plan ten nieznacznie został przekroczony przez wcześniejsze wpisanie i wyznaczenie siedziby zawodowej w Cz. egzaminowanym aplikantom i w dniu rozpoznania wniosku zawód adwokata w Cz. wykonuje 45 adwokatów.
Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej uchwała z dnia 12 stycznia 1994 r., wydaną na podstawie art. 58 pkt 8 prawa o adwokaturze, postanowiło pozostawić bez uwzględnienia odwołanie adw. Macieja P. od powyższej uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej wobec braku możliwości przeniesienia siedziby ze względu na przekroczenie planu rozmieszczenia adwokatów w Cz. o 1 miejsce. Wyraziło jednak przekonanie, iż Okręgowa Rada Adwokacka w (...) umożliwi zainteresowanemu przeniesienie siedziby zawodowej do Cz. po najbliższym zwolnieniu się miejsca.
W skardze na tę uchwałę do Naczelnego Sądu Administracyjnego adw. Maciej P., zarzucając istotne naruszenie art. 35 Kpa, wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu skargi podniósł, że jego starania o przeniesienie siedziby zawodowej do Cz., gdzie mieszka, trwają 25 lat. Po raz ósmy odmówiono uwzględnienia jego wniosku, a po raz trzeci z kolei odmówiono tego z jednoczesnym uwzględnieniem na tym samym posiedzeniu wniosku innej osoby. Okręgowa Rada Adwokacka w (...) nie rozpoznaje jego wniosków w terminie. Rozpoznanie ich było przekładane na późniejsze terminy posiedzeń, by umożliwić w tym czasie złożenie wniosków przez inne osoby. Następnie na tym samym posiedzeniu najpierw rozpoznawano wnioski innych osób o wyznaczenie siedziby w Cz. i je uwzględniano, a potem rozpoznawano jego wniosek, którego nie uwzględniano z powodu braku miejsc. W ten sposób postąpiono dnia 26 czerwca 1987 r., kiedy to przeniesiono siedzibę adwokatowi z trzyletnim stażem z B. do Cz., oraz w dniu 3 lutego 1993 r., kiedy wyznaczono siedzibę zawodowa w Cz. dwóm egzaminowanym aplikantom adwokackim. Po raz trzeci postąpiono tak z obecnym jego wnioskiem z dnia 8 kwietnia 1993 r., który był rozpoznawany na posiedzeniach w dniach 21 maja i 29 czerwca 1993 r., jednakże bez podjęcia w tej sprawie uchwały; podjęto ją dopiero na posiedzeniu w dniu 30 września 1993 r., na którym przed rozpoznaniem jego wniosku uwzględniono wniosek innego adwokata o przeniesienie siedziby zawodowej z R. do Cz. W tej sytuacji używanie argumentu o braku wolnych miejsc jest wyłącznie pretekstem do tego, aby nie przenieść jego siedziby. Gdyby bowiem w dwóch ostatnich wypadkach jego wnioski były rozpoznane w terminie ustawowym, nie byłoby przeszkód do przeniesienia jego siedziby z powołaniem się na brak miejsc. Skarżący podniósł dalej, że jest członkiem adwokatury już 27 rok i przez cały ten okres dojeżdża. Przeciwko jego osobie, poza obawą konkurencji, nie ma żadnych zastrzeżeń. Przez cztery kadencje był kierownikiem zespołu adwokackiego. Trzykrotnie był zastępcą rzecznika dyscyplinarnego oraz przez kilkanaście lat organizował szkolenia zawodowe jako kierownik szkolenia zawodowego Izby Adwokackiej. W Cz., w domu odziedziczonym po ojcu, ma urządzony lokal kancelarii, w którym ojciec przed wojną prowadził kancelarię adwokacką. W lokalu tym obecnie funkcjonuje kancelaria adwokacka jego żony. Skarżący podniósł, że ma obecnie 55 lat, a dwudziestokilkuletnie dojazdy poważnie nadszarpnęły jego zdrowie. Postępowanie Okręgowej Rady Adwokackiej uważa na niehumanitarne, niekoleżeńskie i dyskryminujące. Od rozpoczęcia przez niego w 1971 r. starań o uzyskanie przeniesienia siedziby zawodowej do Cz. wyznaczono w tym mieście siedzibę adwokatom stanowiącym przeszło 80 procent obecnego stanu osobowego.