Rozstrzygnięcie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej o żądaniu podmiotu gospodarczego mającego siedzibę w Polsce, ubiegającego się o zezwolenie na wykonywanie regularnych międzynarodowych przewozów pasażerskich autobusami do Republiki Federalnej Niemiec, na podstawie art. 3 Porozumienia między Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej RP a Federalnym Ministrem Komunikacji RFN w sprawie międzynarodowych przewozów drogowych podróżnych i ładunków /w brzmieniu ustalonym Porozumieniem sporządzonym w Warszawie dnia 8 listopada 1991 r./ w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 75 poz. 332 ze zm./ następuje w drodze decyzji administracyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi "Agencji S.-T." spółka z o.o. w O. na decyzję Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 15 grudnia 1994 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia zagranicznego na wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ uchylił zaskarżoną decyzję, a także zasądził od Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej sto złotych tytułem zwrotu wpisu od skargi na rzecz skarżącej.
Pismem z dnia 16 grudnia 1994 r. nr TD 7c-08220/1156/94 Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej poinformowało "Agencję S.-T." spółka z o.o. w O., że został zakończony "proces rozpatrywania wniosku Agencji o udzielenie zezwolenia na prowadzenie regularnej linii międzynarodowej z O. do D." /RFN/ i Agencja nie została zaakceptowana do obsługi tej linii autobusowej.
Pismo to Agencja zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznając je za decyzję administracyjną. Zdaniem skarżącej, decyzja ta nie odpowiada podstawowym wymaganiom, ponieważ nie zawiera uzasadnienia i nie wskazuje podstawy prawnej rozstrzygnięcia.
W odpowiedzi na skargę Minister Transportu i Gospodarki Morskiej wniósł o odrzucenie skargi, ponieważ stanowisko Ministerstwa przekazane skarżącej nie stanowi decyzji administracyjnej. Minister stwierdził, że zgodnie z Porozumieniem w sprawie zmiany Porozumienia między Ministrem Komunikacji PRL a Federalnym Ministrem Komunikacji RFN o międzynarodowych przewozach drogowych pasażerów i ładunków, podpisanym dnia 8 listopada 1991 r. w Warszawie, prowadzenie regularnej linii autobusowej między Polską a RFN przez polskiego przewoźnika wymaga uzyskania zezwolenia Federalnego Ministra Komunikacji RFN, natomiast polskie Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej jedynie opiniuje wnioski w tych sprawach oraz udziela zezwoleń na prowadzenie takiej linii przewoźnikom niemieckim na wniosek Federalnego Ministerstwa Komunikacji RFN. (...) Skoro skarżąca jest polskim podmiotem gospodarczym, "rozpatrywanie sprawy kończy udzielenie lub odmowa udzielenia zezwolenia przez odpowiednie władze RFN", a Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej jest ogniwem pośrednim. Negatywne stanowisko Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej przekazane skarżącej wynikało z niewystarczającego potencjału przewozowego Agencji i nierzetelności Agencji stwierdzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w (...) oraz miało na celu włączenie do realizacji przewozów na tej linii drugiego polskiego przewoźnika, który zagwarantowałby rzetelną obsługę linii i stosowanie właściwych cen.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga została wniesiona do Sądu przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/, a wobec tego zgodnie z art. 68 tej ustawy podlega rozpoznaniu według przepisów dotychczasowych.
Z powodu stanowiska prezentowanego przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej wymaga rozważenia przede wszystkim kwestia dopuszczalności skargi. Zasadnicze zagadnienie prawne sprowadza się do tego, czy sprawa o przyznanie polskiemu podmiotowi gospodarczemu zezwolenia zagranicznego na prowadzenie regularnej międzynarodowej linii autobusowej do RFN jest załatwiana w drodze decyzji administracyjnej. Wyjaśnienie tego zagadnienia musi uwzględniać nie tylko postanowienia Porozumienia między Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej RP a Federalnym Ministrem Komunikacji RFN w sprawie międzynarodowych przewozów drogowych podróżnych i ładunków z dnia 11 września 1969 r., zmienionego Porozumieniem z dnia 8 listopada 1991 r., ale także przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 75 poz. 332 ze zm./.