uchyla uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Uchwała Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie wyrażenia bądź nie wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego, który ukończył 65 lat życia jest decyzją administracyjną podjętą na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ w związku z art. 59 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25/ i wobec tego powinna zawierać wszystkie składniki określone w art. 107 par. 1 Kpa oraz spełniać wymagania zawarte w art. 107 par. 3 Kpa.
Z treści art. 59 par 1 pkt 3 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych wynika, że prawo do pracy na stanowisku sędziego po przekroczeniu 65-go roku życia ograniczone jest dyskrecjonalną władzą Krajowej Rady Sądownictwa, przejawiającą się w postaci wyrażenia zgody na takie dalsze zatrudnienie. Nawet jeżeli przepis prawa materialnego pozostawia uznaniu organu sposób rozstrzygnięcia sprawy, nie zwalnia to tegoż organu od obowiązku uzasadnienia, faktycznego decyzji. Uznanie administracyjne nie oznacza bowiem swobody czy dowolności w podejmowaniu decyzji.
Organ administracyjny dokonując w ramach uznania wyboru jednego spośród możliwych i dopuszczalnych rozstrzygnięć danej sprawy jest zobowiązany dokładnie rozważyć i szczegółowo uzasadnić, dlaczego podjął takie właśnie a nie inne rozstrzygnięcie.
Wymaga to wszechstronnego rozpatrzenia całego materiału dowodowego i jego wnikliwej oceny, prowadzącej do przekonania o wiarygodności stanu faktycznego sprawy. Wyklucza natomiast ogólnikowe przytaczanie dowodów, w dodatku zawierających ogólnikowe, nie udokumentowane faktami sądy.
Krajowa Rada Sądownictwa uzasadniając zaskarżoną uchwałę powołała się jedynie na negatywną opinię zespołu członków KRS, opartą na negatywnej opinii Kolegium Sądu Wojewódzkiego w Warszawie odwołującej się do postawy skarżącej w okresie stanu wojennego, scharakteryzowanej jako duża restrykcyjność wobec podsądnych i stawianie innym sędziom zarzutów, dotyczących wymierzania zbyt łagodnych kar.
Te poważne zarzuty stawiane przez organ sądu, w którym skarżąca pracuje są mało precyzyjne i nie zawierają żadnego uzasadnienia faktycznego, przykładowego chociażby przytoczenia okoliczności obrazujących zachowanie skarżącej w okresie stanu wojennego. Nie jest jasne dla sądu administracyjnego, co oznacza duża restrykcyjność wobec podsądnych. Trudno również ocenić wagę zarzutu krytykowania innych sędziów za zbyt łagodne orzecznictwo, skoro nie wiadomo w jakiej formie i w jakich okolicznościach ta krytyka była wyrażana i czy w konsekwencji mogła być oceniana jako ingerencja w niezawisłość sędziowską.
To wszystko osłabia moc dowodową opinii kolegium Sądu, a wydaną na jej podstawie decyzję naraża na zarzut naruszenia zasady prawdy obiektywnej /art. 7 Kpa./. Jest to szczególnie istotne w sytuacji, gdy skarżąca stanowczo stwierdza, że w zasadzie nie orzekała w sprawach o charakterze politycznym i nie krytykowała innych sędziów za ich orzecznictwo.