II SA/Bd 209/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 września 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA: Jerzy Bortkiewicz Sędzia WSA: Renata Owczarzak (spr.) Asesor WSA: Grzegorz Saniewski Protokolant Magdalena Gadecka po rozpoznaniu w dniu 7 września 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi B. Z. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] 2005 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oddala skargę.
Skarżące Ewa S. i Barbara G. wniosły skargę na decyzję Wojewody [...] z [...] 2000 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] 2000 r. nr [...]. Tą ostatnią decyzją, powołując się na art. 136 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 46 z 2000 r., poz. 543 ze zm.), odmówiono skarżącym zwrotu nieruchomości położonej w B. przy ul. [...] nr [...], stanowiącej część działki nr [...], zapisanej w księdze wieczystej nr [...].
Podstawą odmowy zwrotu wywłaszczonej nieruchomości było ustalenie, że nieruchomość nie stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. W szczególności ustalono, że nieruchomość została wywłaszczona z przeznaczeniem na urządzenie Parku Centralnego i taki też park na niej urządzono. Park ten stanowi bowiem, jak wskazano, zadbany, pielęgnowany obszar z urządzoną zielenią i ścieżkami rowerowymi oraz dla pieszych, zaś na części działki urządzone zostały korty tenisowe Towarzystwa T. Ustalając cel wywłaszczenia odwołano się do decyzji o lokalizacji szczegółowej z dnia [...] 1966 r. nr [...], zgodnie z którą działka, której dotyczy sprawa została przeznaczona pod budowę Parku Centralnego. Wskazywano też, że od 1964 r. w kolejnych planach zagospodarowania przestrzennego nieruchomość była przeznaczana na zieleń, park, tereny rekreacji i sportu.
W odwołaniu oraz w skardze skarżące podnosiły argumenty mające świadczyć o sprzeczności z prawem decyzji Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w B. z dnia [...] 1971 r., którą wywłaszczono nieruchomość, będącą przedmiotem niniejszej sprawy. W skardze zarzuciły ponadto, że Wojewoda nie ustosunkował się do pisma Wydziału Rozwoju Przestrzennego Architektury i Budownictwa Urzędu Miasta B. z dnia [....] 1999 r., w którym stwierdzono, że nieruchomość ta nie jest objęta ważną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie. Wskazano przy tym, że skarżące podnoszą zarzuty dotyczące wywłaszczenia nieruchomości, o zwrot której się ubiegają. Odpowiadając na zarzut związany z pismem z dnia [...] 1999 r. stwierdzono, że cel wywłaszczenia został spełniony, co powoduje, że nie można uznać, aby nieruchomość stała się zbędna w rozumieniu art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 4 września 2003 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji stwierdzając naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Stosownie bowiem do zapadłej w tej sprawie uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 maja 2003 r. (w związku z pytaniem prawnym NSA w Gdańsku z 20 listopada 2002 r.), Prezydent B. podlegał wyłączeniu od rozpoznania sprawy z wniosku skarżących na podstawie art. 24 § 1 pkt 1 i 4 K.p.a. Dodatkowo sąd orzekający zarzucił naruszenie art. 7 i 77 § 1 K.p.a. w związku z niedostatecznym wyjaśnieniem stanu faktycznego odnoszącego się do okresu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna.