Linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mają różny charakter w zależności od funkcji planu zagospodarowania przestrzennego, dotyczącego danego terenu. Jeżeli plan pełni funkcję projektującą, kształtującą nowy, odmienny od dotychczasowego, sposób zagospodarowania terenu, wówczas linie rozgraniczające są niezbędne dla zakreślenia realizacji nowego przeznaczenia poszczególnych gruntów; zakreślenie linii rozgraniczających jest wówczas obligatoryjne. Natomiast, gdy plan pełni funkcje akceptującą stan zagospodarowania terenów objętych planem, a więc funkcję w istocie ochronną dotychczasowego status quo, rozgraniczeniu przeznaczenia gruntów służyć mogą również granice poszczególnych kategorii użytków wynikające z ewidencji gruntów. Brak linii rozgraniczających na rysunku planu, w sytuacji gdy przeznaczenie poszczególnych terenów w planie nie budzi wątpliwości nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności postanowień uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis (spr.), sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 września 2006 r. sprawy ze skargi Gminy B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności w części uchwały Nr [...] Rady Miejskiej B. z dnia [...] maja 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Z. w B. 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność postanowień: § 6 ust. 1, ust. 3 oraz ust. 5 (dotyczących terenu oznaczonego symbolem 5.11.M/Ls), § 10 ust. 1 oraz ust. 3 (dotyczących terenu oznaczonego symbolem 5.4 MN/Ls), § 30 pkt 5 oraz pkt 6 (dotyczących terenu oznaczonego symbolem 5.11.M/Ls) oraz § 42 pkt 1 (dotyczących terenów oznaczonych symbolami 5.4MN/Ls oraz 5.11 M/Ls) uchwały nr [...] Rady Miejskiej B. z dnia [...] maja 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Z. w B.; 2. w pozostałej części skargę oddala; 3. stwierdza, że uchylone w pkt 1 rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.-
Sygn. II SA/Bk 498/06
U Z A S A D N I E N I E
Wojewoda P. zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] czerwca 2006r. znak: [...] stwierdził nieważność § 2 ust. 2 w części "gruntów rolnych kl. IV zlokalizowanych na terenie 5.2R/AG/MN/EE/Ls i", § 6 ust. 1 w części "5.11M/Ls" i ust. 3 oraz ust. 5 w części "5.11M/Ls", § 10 ust. 1 w części "5.4MN/LS" i ust. 3 w części "5.4 MN/Ls", § 16, § 30 pkt 5 w części "5.11M/Ls", pkt 6 w części "5.11M/Ls" ł pkt 7 oraz pkt 8, § 42 pkt 1 ustalającego stawkę procentową w wysokości 30% w części "5.4MN/Ls" i w części "5.1 IM/Ls" oraz § 42 pkt 1 ustalającego stawkę procentową w wysokości 0% uchwały Nr [...] Rady Miejskiej B. z dnia [...] maja 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Z. w B.
U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące okoliczności faktyczne:
W dniu [...] maja 2006 r. Rada Miejska B. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Z. w B. Powyższa uchwała w dniu 31 maja 2006 r. wpłynęła do organu nadzoru. Przeprowadzona analiza wykazała, iż część zapisów uchwały została podjęta z naruszeniem prawa, w związku z czym w dniu 22 czerwca 2006 roku wszczęte zostało postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia ich nieważności.
Wojewoda P. zważył co następuje:
Rada Miejska B. postanowieniami § 16, § 2 ust. 2 i § 30 pkt 5,6, 7 i 8 planu na terach oznaczonych na rysunku planu symbolami 5.1 R/AG/MN/EE/Es, 5.2R/AG/MN/EE/Es, 5.11M/Ls i 5.4MN/L.S wprowadziła kilka różnych przeznaczeń terenu na jednym obszarze planistycznym nie precyzując ich położenia. Tym samym w ocenie organu nadzorczego naruszyła przepis art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Organ nadzorczy dodatkowo podniósł, że przypisanie do jednego planistycznego obszaru, jako dopuszczalnych kilku różnych przeznaczeń, bez jednoczesnego rozgraniczenia terenów o różnym przeznaczeniu powoduje brak określenia zasad kształtowania przestrzeni na tym obszarze. W konsekwencji organ nadzorczy przyjął, że brak rozgraniczenia terenów o różnym przeznaczeniu w planie miejscowym stanowi również naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, co zgodnie z art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.
Odnośnie zapisu § 42 pkt 1 planu ustalającego stawkę procentową służącą naliczaniu jednorazowej opłaty w związku ze wzrostem wartości nieruchomości w wysokości 0% organ nadzoru podniósł, że jest on sprzeczny z treścią art. 15 ust. 2 pkt 12 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stosownie bowiem do przywołanego powyżej art. 36 ust. 4 ustawy, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Nie może ona być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. W ocenie organu nadzoru powyższy przepis wprowadza obowiązek określenia jednorazowej opłaty pobieranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu. Na obligatoryjny charakter określenia procentowego opłaty wskazuje chociażby użyte w cytowanym wyżej przepisie kategoryczne sformułowanie "wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę". Skoro zaś ustawodawca przesądza o istnieniu prawnego obowiązku wniesienia opłaty w okolicznościach wymienionych w przepisie art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to zakres swobody w orzekaniu o jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do przekroczenia określonej w ustawie górnej wysokości 30 %, ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej.