Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 lutego 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Ł. na uchwałę Rady Miejskiej Ł. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w sprawie ustalenia obowiązujących w 2018 roku stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały
Skargą wniesioną w dniu [...] listopada 2018r. Prokurator Okręgowy w Ł wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta Ł Nr [...] z dnia [...] października 2017r. w sprawie ustalenia obowiązujących w 2018r. stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu. Zarzucił uchwale rażące naruszenie:
- art. 7 i 94 Konstytucji RP, art. 130 "a" ust. 6 "a" ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 40 ustawy o samorządzie powiatowym, poprzez przekroczenie granic upoważnienia ustawowego polegające na ustanowieniu uchwałą odmiennych od przewidzianych ustawą zasad naliczania opłaty za przechowywanie pojazdów usuniętych z drogi tj. ustaleniu opłaty za każdą rozpoczętą dobę przechowywania w sytuacji, gdy ustawa wskazuje na naliczanie opłaty za każdą pełną dobę przechowywania pojazdu
- art. 40 ustawy o samorządzie powiatowym oraz art. 130 "a" ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez przekroczenie granic upoważnienia ustawowego polegające na ustaleniu wysokości opłat za usunięcie pojazdu bez uwzględnienia rzeczywistych kosztów ponoszonych przez powiat oraz na nieprawidłowym określeniu granic swobody regulacyjnej, w ramach której następuje uchwalenie tych opłat;
W uzasadnieniu skargi Prokurator zwrócił uwagę na brzmienie art. 130 "a" ust. 6 "a" ustawy Prawo o ruchu drogowym, w którym ustawodawca ustalił maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat za przechowywanie usuniętych z drogi pojazdów, odnosząc obowiązek ich ponoszenia za każdą dobę przechowywania. Podkreślił także, że w art. 130 "a" ust. 6 ww. ustawy zostały wskazane przez ustawodawcę dwie przesłanki podjęcia uchwały: konieczność zapewnienia sprawnej realizacji zadań w zakresie usuwania pojazdów z dróg i przechowywania tych pojazdów na parkingach strzeżonych oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu. Zdaniem Prokuratora stawki opłat przewidziane uchwałą zostały ustalone na maksymalnym poziomie ustawowym w sytuacji, gdy rzeczywiste stawki opłat wynegocjowane przez powiat z wykonawcami świadczącymi pomoc drogową i prowadzącymi parkingi strzeżone, są niższe, co wskazuje, że przy podjęciu uchwały rada miasta kierowała się nieprzewidzianymi przez ustawę innymi kryteriami decyzyjnymi.
Miasto Ł w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie stwierdzając, że uchwała została podjęta na podstawie przepisów prawa i w granicach prawa. Fakt, że rzeczywiste stawki za wykonywane usługi w zakresie pomocy drogowej oraz przechowywania usuniętych pojazdów z dróg, są niższe od przewidzianych uchwałą, nie jest równoznaczny z istotnym naruszeniem prawa. Uchwalone stawki nie są wyższe od ustawowych kwot maksymalnie dopuszczalnych a określenie ich w maksymalnych granicach mieści się w granicach dopuszczonego przez ustawodawcę luzu decyzyjnego miejscowego uchwałodawcy. Miasto Ł zwróciło uwagę, że brak przewidzenia obowiązku poniesienia opłaty za rozpoczętą dobę przechowywania pojazdu, w pewnych okolicznościach, przerzuci na miasto obowiązek ponoszenia kosztów przechowywania pojazdów.