Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.),, sędzia NSA Stanisław Prutis, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 lutego 2007 r. sprawy ze skargi Gminy B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] października 2006 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla B. w B. (rejon ulic K. E. N. i H. K.). oddala skargę
W dniu [...] września 2006 roku Rada Miejska B. podjęła uchwałę
Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla B. w B. (rejon ulic K. E. N. i H. K.).
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] października 2006 roku, Wojewoda P. stwierdził nieważność § 7 ust. 3 pkt 9, § 8, § 9, § 29 ust. 2 pkt 3 w części "3.2 ZP, 3.3 ZP, 3.4 ZP" i ust 3 pkt 1 w części "3.2 ZP, 3.3 ZP, 3.4 ZP", § 31 ust. 1 pkt 1 lit b) i ust. 2 w części "b", § 46 pkt 2 powyższej uchwały Rady Miejskiej B.
Powołane zapisy planu, przeznaczające wskazane tereny na inne cele niż zostało to przewidziane w "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego B. ", naruszają zdaniem Wojewody P. postanowienia art. 20 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Brak zgodności ustaleń miejscowego planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, co zgodnie z art. 28 cytowanej ustawy powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.
Przeprowadzona analiza przedmiotowej uchwały wykazała również, że zapis
§ 46 pkt 2, ustalający stawkę procentową służącą naliczaniu jednorazowej opłaty w związku ze wzrostem wartości nieruchomości w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolem: 1.10ZP, 3.2ZP, 3.3ZP, 3.4ZP, 3.9OS, 3.1KP, 3.13MN, 3.15.1KP, 3.15.2KP, 4.1UO, 5.1OS, 5.10 OS, E oraz dla terenów należących do Gminy Białystok i terenów komunikacyjnych - w wysokości 0 %, został podjęty z naruszeniem prawa. Powyższy zapis dotyczący przyjęcia zerowej stawki opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości jest sprzeczny z uregulowaniami art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wojewoda P. wskazał, że stosownie do art. 36 ust. 4 ustawy, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.
Zdaniem Wojewody P., ustalenie stawki zerowej nie tylko nie mieści się granicach prawnych wynikających z przepisu art. 36 ust. 4 ustawy, lecz również prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy wskazującego na rentę planistyczną jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochodu budżetu gminy. Ponadto, jeżeli ustawodawca nie dokonał zróżnicowania ze względu na właściciela nieruchomości domniemywać należy, iż bez znaczenia jest fakt, między jakimi podmiotami następuje wzajemne rozliczenie. Obowiązek pobierania opłat, dotyczy każdego. Na poparcie swojego stanowiska organ przytoczył stanowisko judykatury: np. wyrok II SA/Wr 1193/02 z 6 września 2002 r. (OSS 2003/1/15) czy wyroku IV SA 889/97 z dnia 28 kwietnia 1999 r. (LEX Nr 47308).