W postępowaniu dotyczącym uchwalenia projektu planu zagospodarowania przestrzennego nie są przesądzane kwestie własności do gruntu, choć przeznaczenie w planie konkretnego terenu na cele publiczne może prowadzić w przypadku realizacji tego celu do wywłaszczenia prawa własności. Jednakże nie można tego utożsamiać z naruszeniem prawa własności. Rada gminy działa bowiem w granicach określonych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./. Dlatego uchwalając plan miejscowy, rada gminy może określone tereny przeznaczać na cele publiczne niezależnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów o ile nie nadużywa przysługującego jej uznania w ramach władztwa planistycznego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Kazimierza i Alicji L. na uchwałę Rady Gminy B. z dnia 27 marca 2002 r. (...) w przedmiocie zarzutów do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - oddala skargę.
Rada Gminy B. uchwałą (...) z dnia 27 marca 2002 r. na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ odrzuciła zarzut wniesiony przez Kazimierza L. i Alicję L. do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sołectwa W. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że droga gminna oznaczona na planie symbolem 68 KD stanowi drogę publiczną zgodnie z par. 125 ust. 1, 2, 3, i 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie /Dz.U. nr 43 poz. 430/ wymaga w wypadku nieprzelotowego zakończenia wykonania placu do zawracania samochodów. Plac do zawracania samochodów powinien spełniać również wymogi związane z drogami pożarowymi, a tym samym mieć wymiary nie mniejsze niż 20 m x 20 m. Jednocześnie Rada zwróciła uwagę, iż zarzut, że ustalenia planu nie znajdują uzasadnienia interesem publicznym jest nieuzasadniony. Przejęcie placu manewrowego stanowiącego cel publiczny na własność samorządu terytorialnego /gminy/ po uchwaleniu planu nastąpi zgodnie z przepisami szczególnymi ustawy o gospodarce nieruchomościami - za odszkodowaniem.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Kazimierz i Alicja L. powyższej uchwale zarzucili naruszenie art. 64 pkt 2 i 3 Konstytucji, gwarantującego ochronę prawa własności. W uzasadnieniu skargi skarżący podali, że na podstawie przyjętych ustaleń do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego arbitralnie i bez uwzględnienia interesu właścicieli przeznaczono ich grunty stanowiące działki nr 114/1, 114/2 i 115, położone na półwyspie w W., na cele zatoczki dla samochodów oraz prywatnego parkingu. Skarżący wskazali, że powyższe grunty mają charakter rolniczy i są przeznaczone na ekologiczną produkcję rolną, bądź też są zalesione 20 letnim lasem mającym istotny wpływ na stan okolicznego ekosystemu. W ocenie skarżących działania Rady Gminy B. narażają ich na poważną szkodę materialną, wynikającą z pozbawienia ich prowadzenia upraw polowych, które są dla nich wyłącznym źródłem utrzymania, a nadto realizacja działań Rady pozbawi skarżących dojazdu na pole.
Ponadto skarżący zarzucili, że nie wzięto pod uwagę, iż istniejąca droga ma charakter drogi spacerowej i służy rekreacji wczasowiczów.
W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy B. wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, jednocześnie zaznaczył, że przeznaczenie działek 114/1 i 114/2 nie uległo zmianie w projekcie planu. Plac do zawracania samochodów projekt planu przewiduje na działce nr 115.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona. Rada gminy z mocy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ ma prawo ustalać zasady i przeznaczenie zagospodarowania terenu. Obowiązek uwzględnienia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego /normy prawa materialnego/ /tak NSA w wyroku z dnia 1 grudnia 1999 r. IV SA 1387/99 oraz z dnia 24 lipca 2001 IV SA 260/01 - nie publ./.