Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Gross po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi E. S. - K. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 listopada 2014 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego
- postanowieniem z dnia 27 maja 2014 roku, nr [...], wydanym na podstawie art. 20 § 1 pkt 4, art. 119 i art. 121 § 1, § 2 i § 4 oraz art. 122 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1015 ze zm.) - dalej w skrócie jako "p.e.a.", nałożył na E. S. grzywnę w wysokości 10.000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej, wzniesionego bez wymaganego pozwolenia na budowę, na terenie działki nr [...] w K., gmina K., nałożonego decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 10 marca 2005 roku, nr [...].
W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że wobec niewykonania nałożonego obowiązku - upomnieniem z dnia 13 grudnia 2005 roku - wezwał zobowiązaną do wykonania obowiązku z zagrożeniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Po upływie siedmiodniowego terminu od daty doręczenia upomnienia, tytułem wykonawczym nr [...] z dnia 24 stycznia 2006 roku, wszczął postępowanie egzekucyjne. Wskutek dalszego niewykonywania obowiązku rozbiórki, nałożył grzywnę w celu przymuszenia. Wysokość nałożonej grzywny w celu przymuszenia ustalił na podstawie art. 121 § 1, § 2 i § 4 p.e.a. na kwotę 10.000 zł, chcąc uniknąć dalszego uchylania się zobowiązanej od wykonywania nałożonego obowiązku rozbiórki. Z zasad określonych w art. 7 § 2 i 3 p.e.a. wynika bowiem obowiązek organu zastosowania wobec zobowiązanego takiej dolegliwości, która jest niezbędna do realizacji ciążącego na nim obowiązku i zaprzestania stosowania tej dolegliwości, jeżeli obowiązek zostanie spełniony. Organ zaznaczył przy tym, że środek egzekucyjny, jakim jest nałożenie grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku, jest celowy, jeżeli obowiązek nie jest wykonywany. Zgodnie z art. 6 § 1 p.e.a. w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środka egzekucyjnego. Wymierzona grzywna jest zasadna, gdyż zobowiązana uporczywie uchyla się od wykonania rozbiórki i nie okazuje woli rzeczywistego i dobrowolnego wykonania tego obowiązku.
Organ stwierdził też, że grzywna nie jest karą, ale środkiem przymusu. Zobowiązana - wykonując nałożony obowiązek rozbiórki - uniknie konieczności zapłaty wartości nałożonej grzywny. Wyjaśnił również, że z uwagi na specyficzną właściwość grzywny w celu przymuszenia, związaną z możliwością jej umorzenia w przypadku wykonania egzekwowanego obowiązku, stanowi ona mniej dolegliwy środek niż ewentualne zastosowanie wykonania zastępczego. W postępowaniu zastępczym zobowiązany obciążony zostaje wszystkimi kosztami (przeważnie znacznie większymi) związanymi z wykonaniem za niego egzekwowanego obowiązku rozbiórki. Organy nadzoru budowlanego winny dążyć do najszybszego wyegzekwowania obowiązku rozbiórki, nakładanie zaś grzywny o mniejszej wartości wydaje się nieefektywne i niecelowe. Zobowiązany zaś winien wykonać nakaz rozbiórki niezwłocznie.