Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok (spr.) Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Anna Rusajczyk po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi Gminy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia 9 stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony akt, 2. zasądza od Wojewody na rzecz Gminy kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 9 stycznia 2012 r. Wojewoda stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Gminy z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla fragmentu wsi B., gmina K., ze względu na istotne naruszenie prawa.
W ocenie organu uchwała ta została podjęta z naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego tj. art. 15 ust. 1 i art. 17 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) poprzez sporządzenie planu miejscowego przy braku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K. Prace planistyczne zostały podjęte i były prowadzone w oparciu o uchwałę nr [...] Rady Gminy K. z dnia 31 października 2003 r. uchwalającą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 27 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 209/07 orzekł o nieważności tej uchwały. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1392/08 utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie.
Nowe studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K. zostało uchwalone w dniu 29 grudnia 2010 r.
W ocenie Wojewody większość czynności związanych ze sporządzaniem projektu planu, w tym uzgodnienia, dokonywane były od sierpnia 2009 r. do grudnia 2010 r., czyli w okresie kiedy gmina nie dysponowała studium. W konsekwencji Rada Gminy uchwalając plan stwierdziła, że plan zgodny jest ze studium uchwalonym 29 grudnia 2010 r., czyli z aktem który w czasie sporządzania planu nie obowiązywał.
Wedle Wojewody uchwalenie studium jest warunkiem koniecznym do sporządzenia planu, bowiem studium określa zasady i wytycza kierunki zagospodarowania gminy, a plan miejscowy ma z zachowaniem tych zasad i kierunków konkretyzować zagospodarowanie terenów gminnych. Wykonywanie czynności poprzedzających samo uchwalenie studium nie można uznać za zachowanie prawidłowej realizacji przepisów ustawy. Procedura tworzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymaga dokonania określonych czynności w zgodzie z ustaloną w ustawie kolejnością, a naruszenie tej kolejności stanowi naruszenie zasad i trybu sporządzania planu. Plan miejscowy ustala przeznaczenie terenów, w tym i dla inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby zagospodarowania i zabudowy w oparciu o ustalenia studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego, w konsekwencji plan musi być zgodny ze studium. Tak więc uchwalenie studium powinno zawsze poprzedzać przystąpienie do sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego.
Kolejnym uchybieniem uzasadniającym podjęte rozstrzygniecie jest, zdaniem Wojewody, naruszenie art. 17 pkt. 9 ustawy w związku z art. 18 ust. 1 oraz art. 19 ustawy poprzez niewyłożenie do publicznego wglądu zmienionego projektu planu, a tym samym uniemożliwienie wniesienia ewentualnych uwag do tego projektu.
Zgodnie z art. 17 pkt 9 ustawy wójt wykłada projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusje publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami. Zgodnie z art. 18 ust. 1 uwagi do projektu planu miejscowego może wnieść każdy, kto kwestionuje ustalenia przyjęte w projekcie planu, wyłożonym do publicznego wglądu. Końcowym etapem trybu sporządzania planu jest przedstawienie radzie gminy do uchwalenia projektu planu miejscowego zgodnie z art. 17 pkt 14 ustawy.