Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Pazdykiewicz po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Miasta z dnia 29 czerwca 2012 r. nr [...] w sprawie przyznania pierwszeństwa w nabywaniu komunalnych lokali użytkowych lub budynków użytkowych ich najemcom lub dzierżawcom oraz oprocentowania rat z tytułu nabycia stwierdza nieważność § 3 zaskarżonej uchwały.
Rada Miasta S. podjęła w dniu 29 czerwca 2012 r. uchwałę nr [...] w sprawie przyznania pierwszeństwa w nabywaniu komunalnych lokali użytkowych lub budynków użytkowych ich najemcom lub dzierżawcom oraz oprocentowania rat z tytułu nabycia. Uchwała ta wydana została na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 34 ust. 6, 6a, 6b i art. 70 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., poz. 651 ze zm.).
W skardze, sprecyzowanej w piśmie z dnia 7 października 2015 r., Prokurator Rejonowy w S. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego § 3 powyższej uchwały, w którym wyrażono zgodę na zastosowanie stopy procentowej równej dwukrotności stopy redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski do rozłożonej na raty niespłaconej części ceny nabycia lokalu lub budynku, o których mowa w § 1 uchwały. Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały z dnia 29 czerwca 2012 r. w tym zakresie.
Prokurator zarzucił naruszenie prawa materialnego przez wprowadzenie niezgodnych z art. 70 ust. 3 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zasad obliczania oprocentowania rozłożonej na raty niespłaconej części ceny nabycia lokalu lub budynku. Zaskarżona uchwała wprowadza bowiem rozwiązania, które umożliwiały kształtowanie praw i obowiązków mieszkańców Gminy Miasta S. w sposób sprzeczny z postanowieniami rangi ustawowej. Wobec powyższego, w interesie publicznym pozostaje stwierdzenie przez sąd administracyjny nieważności przedmiotowych przepisów prawa, co uzasadnia ingerencję prokuratora. W szczególności zaś art. 70 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie legitymuje Rady Gminy do zastosowania innej stopy procentowej w stosunku do nieruchomości stanowiących przedmiot własności gminy. Brak takiej legitymacji wynika zarówno z linii orzeczniczej sądów administracyjnych, jak i wykładni językowej. Prokurator wskazał w tym zakresie na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Go 216/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I OSK 579/09.
Skarżący wskazał nadto, że do skierowania skargi uprawnia stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 listopada 2000 r., sygn. akt OPS 11/00 (ONSA 2001, z. 2, poz. 52), że do uchwał organów gminy w sprawach z zakresu administracji publiczne, które można zaskarżyć do sądu administracyjnego, należą uchwały, które nie mają charakteru cywilnoprawnego, a więc takie uchwały, które same przez się nie są czynnościami cywilnoprawnymi i nie wywołują skutków cywilnoprawnych, choć są podejmowane z zamiarem podjęcia w przyszłości określonych czynności cywilnoprawnych", oraz że "chodzi tu o działania gminy na etapie poprzedzającym podejmowanie czynności cywilnoprawnych". Z kolei Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 września 1996 r., sygn. akt III ARN 45/96 (OSNAPiUS 1997, nr 8, poz. 125) wyraził pogląd, że "pojęcie sprawa z zakresu administracji publicznej ma charakter materialnoprawny i obejmuje sprawy należące do właściwości organów gminy rozstrzygane w drodze uchwały". Stanowiska zawarte w tych orzeczeniach nawiązują do poglądów przedstawionych w uchwale Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 września 1994 r., sygn. akt W 10/93 (OTK 1994, nr II, poz. 46), gdzie Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu zwrócił uwagę, że działalność gminy również w odniesieniu do mienia komunalnego nie opiera się wyłącznie na przepisach prawa cywilnego, ale - ze względu na publicznoprawny status gmin i mienia komunalnego