Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok, Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Maria Flisikowska, po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 4 marca 2015 r. sprawy ze skargi W. K. na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 30 maja 2007 r., nr [...] w przedmiocie przyjęcia gminnej ewidencji zabytków oddala skargę.
Uchwałą z dnia 30 maja 2007 r., nr VIII/75/07, wydaną na podstawie art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) - dalej w skrócie jako "u.s.g.", w związku z art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162, poz. 1568 ze zm.) - dalej w skrócie jako "ustawa o ochronie zabytków", Rada Miejska przyjęła gminną ewidencję zabytków dla gminy G., opracowaną przez Regionalny Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w G., stanowiącą załącznik nr 1 do uchwały.
Uzasadniając potrzebę podjęcia uchwały Rada wyjaśniła, że ochrona zabytków, które znajdują się na terenie gminy, należy do obowiązków samorządu lokalnego. Wskazując na obowiązki nałożone na gminy, wymienione w art. 4 ustawy o ochronie zabytków, Rada stwierdziła, że realizacji tych zadań ma służyć gminna ewidencja zabytków, o której mowa w art. 22 ust. 4 ww. ustawy.
Po bezskutecznym wezwaniu Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa, W. K. wniósł skargę na powyższą uchwałę w części dotyczącej jego nieruchomości, położonej w G. w Gminie G., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr [...] (pkt [...] załącznika nr 1 do zaskarżonej uchwały).
Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie art. 22 ust. 5 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków poprzez błędną wykładnię pojęcia zabytku i w konsekwencji ujęcie w gminnej ewidencji zabytków przedmiotowej nieruchomości skarżącego, która nie ma cech zabytku, o których mowa w art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków, a zatem nie powinna być ujęta w ewidencji, co skutkuje ograniczeniem praw właścicielskich skarżącego (art. 140 k.c.).
Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w zaskarżonym zakresie oraz o zasadzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi W. K. wyjaśnił, że - jako właściciel przedmiotowej nieruchomości, ma interes prawny w rozumieniu art. 101 u.s.g., albowiem wpis do gminnej ewidencji zabytków powoduje powstanie określonej ochrony konserwatorskiej, tzn. w określonych sprawach potrzebne są uzgodnienia konserwatorskie. Wskazując na art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków skarżący stwierdził, że przedmiotowa nieruchomość budynkowa w 2007 r., poza wiekiem, nie posiadała wartości historycznej, naukowej lub artystycznej, która uzasadniałaby jej zachowanie w interesie społecznym. Dodał, że nie był poinformowany o zamiarze wciągnięcia nieruchomości do ewidencji, a co za tym idzie - nie miał prawa do zajęcia stanowiska. Spowodowało to ograniczenie przysługującego mu prawa własności (art. 140 k.c.). Podkreślił, że sam fakt, iż nieruchomość znajdowała się w Wojewódzkiej Ewidencji Zabytków nie może w państwie prawa automatycznie przesądzać, że jest ona uznawana za zabytek. Wskazując na pogląd zawarty w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 2652/13, skarżący dodał, że do ewidencji powinny zostać wpisane jedynie te obiekty, które - ze względu na posiadane wartości historyczne, naukowe i artystyczne, zasługują na zachowanie, przy czym nie ulega wątpliwości, że posiadanie takich walorów nie może być z góry zakładane, lecz winno być poprzedzone ekspertyzą czy badaniami.