Dnia 20 października 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk Sędziowie: NSA Wiesław Morys, SO (del.) Marek Kołaczek (spr.) Protokolant: Małgorzata Wiśniewska po rozpoznaniu w dniu 20 października 2000 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 1998 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania skarżącego z pobytu stałego w W. ul. [...] oddala skargę
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Burmistrz Miasta [...] orzekł o wymeldowaniu A. J. z pobytu stałego z budynku w [...] przy ul. [...], podając jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. Nr 32 z 1984 r., poz. 174). W uzasadnieniu decyzji podniósł, że A. J. zameldowany był na pobyt stały w przedmiotowym budynku od 23.12.1980 r. Zameldowanie na pobyt stały nastąpiło bez decyzji przydziału, wyłącznie za zgodą poprzedniego właściciela. Uprawnienie do przebywania w budynku wynikało z woli właściciela, było więc uprawnieniem pochodnym. Obecnymi właścicielami bu¬dynku są M. i P. O., którzy nabyli nieruchomość od A. J. aktem nota¬rialnym z dnia 25.03.1995 r. Repertorium A Nr 642/1995. A. J. od 7 lat nie prze¬bywał w miejscu stałego zameldowania i mieszkał w [...], Osiedle [...], gdzie jest zameldowany na pobyt czasowy do 31.12.1999 r. Przywołując treść art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, stwierdził, że zostały spełnione wszystkie przesłanki do wymeldowania z pobytu stałego wynikające z tego przepisu.
W odwołaniu od tej decyzji A. J. podniósł, że obecnie zameldowany jest na pobyt czasowy w budynku przy ul. Osiedle [...] do dnia 31.12.1998 r. i po tym terminie zmuszony będzie powrócić do swojego budynku rodzinnego i tam zamieszkać. W budynku rodzinnym posiada pomieszczenie gospodarcze, w którym przechowuje różne rzeczy. W budynku położonym w W. przy ul. [...] , którego właścicielką była jego matka, zameldowany był na pobyt stały od dnia 23.12.1980 r. "przez zasiedzenie". A. J. stwierdził, że nie zgadza się na utratę uprawnienia do przebywania w budynku rodzinnym, gdyż jedna z przesłanek art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych mówi, że "nowego miejsca pobytu nie można ustalić". Ponieważ jego miejsce pobytu od samego początku było znane - zdaniem odwołującego się - wymel¬dowanie go na wniosek obecnych właścicieli budynku, nie jest zgodne z obowiązującym prawem.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Wojewoda [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 9, poz. 26 z 1980 r. z późn. zm.) w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. Nr 32, poz. 174 z 1984 r. z późn. zm.) utrzymał powyższą decyzję w mocy. Wojewoda stwierdził, że zameldo¬wanie A. J. na pobyt stały nastąpiło za zgodą poprzedniego właściciela budynku. Uprawnienie odwołującego się do przebywania w budynku przy ul. [...] 24 wynikało z woli właścicieli budynku, było więc uprawnieniem pochodnym. Organ II instancji podniósł, że A. J. od około 7 lat nie przebywa w przedmiotowym lokalu. Przywołując treść przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych stwierdził, że organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję o wymeldowaniu osoby, po zaistnieniu jednego z dwóch stanów faktycznych :