Z treści par. 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 marca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad przyznawania świadczeń określonych w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. nr 38 poz. 191/ wynika jedynie obowiązek bezzwłocznego dostarczenia zaświadczenia u niezdolności do pracy po ustaniu przyczyny tej niezdolności, a nie obowiązek bezzwłocznego stawiennictwa w rejonowym urzędzie pracy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Doroty R. na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 3 stycznia 1996 r. w przedmiocie pozbawienia prawa do zasiłku dla bezrobotnych i na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną przez nią w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w K.
Dorota R. zarejestrowała się w Rejonowym Urzędzie Pracy w K. w dniu 4 września 1995 r. jako bezrobotna z prawem do zasiłku od dnia 5 września 1995 r. W dniu 5 października 1995 r. wyznaczono jej termin zgłoszenia się na dzień 9 listopada 1995 r. Nie zgłosiła się w tym terminie, o czym powiadomiła Urząd dołączając zwolnienie lekarskie na druku L-4 stwierdzające niezdolność do pracy w okresie od 7 do 13 listopada 1995 r. Jednakże po upływie okresu zwolnienia, to jest 14 listopada 1995 r., nie stawiła się w Rejonowym Urzędzie Pracy; uczyniła to dopiero w dniu 20 listopada.
Decyzją Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy z dnia 20 listopada 1995 r. znak (...) orzeczono o pozbawieniu Doroty R. prawa do zasiłku z dniem 14 listopada 1995 r.
Od tej decyzji Dorota R. wniosła odwołanie, w którym podała, iż nikt jej nie poinformował, że kolejnym terminem zgłoszenia się do Rejonowego Urzędu Pracy ma być dzień po ustaniu zwolnienia lekarskiego. Nie chciała od razu po chorobie podróżować z powodu zaawansowanej ciąży oraz odległości do przebycia /zachorowała w Sz./. Pozbawienie jej zasiłku na okres 3 miesięcy odczuwa jako krzywdę.
Decyzją Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w (...) z dnia 3 stycznia 1996 r. utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu, obowiązuje zgłoszenie się do Rejonowego Urzędu Pracy zaraz po ustaniu choroby, to jest następnego dnia.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Dorota R. wnosi o uchylenie decyzji, utrzymując, iż wydano ją bez podstawy prawnej. Twierdzi, że Rejonowy Urząd Pracy powinien był wyznaczyć jej kolejny termin zgłoszenia się.
W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Urząd Pracy stwierdza, że urzędy nie mają obowiązku wyznaczania kolejnego terminu, a bezrobotny powinien zgłosić się następnego dnia po ustaniu choroby.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja narusza prawo materialne. Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ pozbawienie prawa do zasiłku na okres 90 dni następuje w wypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z takich przesłanek, a zwłaszcza nie zachodzi przesłanka, o której mowa w pkt 1.
"Wyznaczonym terminem" stawienia się Doroty R. w Rejonowym Urzędzie Pracy w K. był 9 listopada 1995 r. Termin ten został podany jej do wiadomości, co potwierdziła własnoręcznym podpisem. W dniu tym jednak nie stawiła się, gdyż zachorowała. Fakt choroby został udokumentowany i usprawiedliwiony zgodnie z przepisami; należy też stwierdzić, że skarżąca dołożyła maksymalnej staranności, aby w odpowiedniej formie i w stosownym czasie zawiadomić Urząd o swojej chorobie.
Natomiast Urząd nie dołożył takiej samej staranności, aby powiadomić ją o kolejnym terminie stawienia się w Urzędzie, arbitralnie i całkowicie jednostronnie przyjmując, iż powinna była stawić się w Urzędzie w dniu 14 listopada 1995 r. Jednakże z treści par. 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 marca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad przyznawania świadczeń określonych w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. nr 38 poz. 191/ wynika jedynie obowiązek bezzwłocznego dostarczenia zaświadczenia o niezdolności do pracy po ustaniu przyczyny tej niezdolności, a nie obowiązek bezzwłocznego stawiennictwa w Urzędzie.
Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 22 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.