Przepis art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ dotyczy takich budów, ale których nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę a jedynie konieczne jest dokonanie zgłoszenia zamiaru budowy. Na jego podstawie w żaden sposób nie można wyprowadzić wniosku, że skarżący nabyli prawo do budowy w innej odległości niż wynika to z obowiązujących przepisów.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wiesławy S. i Tadeusza S. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 12 stycznia 2000 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania postanowienia o dopuszczeniu usytuowania obiektu przy granicy - skargę oddala.
Decyzją z dnia 27.10.1999 r. (...) Starosta P., po rozpoznaniu wniosku Wiesławy S., odmówił wydania postanowienia o dopuszczeniu do usytuowania projektowanej rozbudowy budynku mieszkalnego na działce położonej w P. a oznaczonej w ewidencji gruntów jako dz.ewid. 97/2 w odległości 1,5 m od granicy z działką stanowiąca własność Piotra R.
Na skutek odwołania Wiesławy i Tadeusza S., Wojewoda Ś. decyzją z dnia 12.01.2000 r., (...) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie przed organem I instancji. W uzasadnieniu podniesiono, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 maja 1999 r. /P 9/98/ orzekł, że par. 12 ust. 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/ Jest niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis utracił moc obowiązującą z dniem 15 maja 1999 r., co oznacza, że w sprawach wszczętych w trybie tego przepisu postępowanie winno ulec umorzeniu ze względu na brak podstawy prawnej.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję złożyli Wiesława i Tadeusz S. i wnosząc o stwierdzenie "nabycia prawa do decyzji w drodze postanowienia o dopuszczalności do usytuowania projektowanej rozbudowy budynku mieszkalnego w odległości 1,5 m od granicy działki sąsiedniej (...)" zarzucili, że zgodnie z art. 30 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r. uzyskuje się prawo do wykonywania robót budowlanych jeżeli w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia organ wydający decyzję nie wniósł sprzeciwu. W Urzędzie miejskim w P. uzyskali zapewnienie, że mimo sprzeciwu sąsiada wydane zostanie postanowienie o usytuowaniu inwestycji w odległości 1,5 m od granicy działki sąsiedniej. W dniu 7.08.1998 r., złożyli wniosek o wydanie postanowienia o dopuszczalności usytuowania projektowanej rozbudowy w odległości 1,5 m od granicy, a skoro Urząd w tej sprawie wszczął postępowanie w dniu 20.08.1998 r., to z dniem 21.09.1998 r., "nabyli prawo do decyzji w drodze postanowienia o dopuszczalności usytuowania projektowanej rozbudowy budynku mieszkalnego w odległości 1,5 m od granicy działki sąsiedniej". Wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł w dniu 11 maja 1999 r., a więc około 8 miesięcy później "od daty nabycia przez nas prawa do ww. decyzji".
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Ś. wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skargę należy uznać za nieuzasadnioną. Dokonana kontrola sądowa, nie stwierdziła aby Zaskarżona decyzja naruszała prawo, a właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego sprowadza się do kontroli zaskarżonych aktów pod względem ich zgodności z prawem /art. 21 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/.
Uchylenie podstawy prawnej do działania organu czyni postępowania administracyjne bezprzedmiotowym i stąd trafne jest stanowisko zaskarżonej decyzji. par. 12 ust. 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/ mogący stanowić podstawę do wydania postanowienia o dopuszczeniu do usytuowania projektowanej rozbudowy budynku mieszkalnego w odległości 1,5 m od granicy, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 1999 r. /Dz.U. nr 44 poz. 434/, został uznany za niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis utracił moc obowiązującą z dniem 15 maja 1999 r. Tak więc nie ma podstawy do wydania postanowienia w oparciu o treść nieistniejącego prawa. Twierdzenie skargi, że w oparciu o przepis art. 30 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., nabyli prawo "do decyzji w drodze postanowienia o dopuszczalności usytuowania projektowanej rozbudowy budynku mieszkalnego w odległości 1,5 m od granicy działki sąsiedniej" jest, jak można sądzić wynikiem nie rozumienia treści tego przepisuj Przepis ten dotyczy takich budów" dla których nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę a jedynie konieczne jest dokonanie zgłoszenia zamiaru budowy. Na jego podstawie w żaden sposób nie można wyprowadzić wniosku, że skarżący nabyli prawo do budowy w innej odległości niż wynika to i z obowiązujących przepisów.
W tym stanie rzeczy, skoro dokonana kontrola sądowa nie stwierdziła aby zaskarżona decyzja naruszała prawo na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym należało orzec jak w sentencji.