Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Niżnik-Dobosz WSA Paweł Darmoń WSA Agnieszka Nawara-Dubiel (spr.) Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2014 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków [...] - M. G. sprawy ze skargi Wojewody Małopolskiego na uchwałę nr LXXII/1048/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bieńczyce-Park Rzeczny Dłubni" stwierdza nieważność § 9 ust. 5 zaskarżonej uchwały w zakresie słów ",w obrębie której wszelkie działania inwestycyjne dotyczące prowadzenia prac ziemnych należy poprzedzić rozpoznaniem konserwatorskim w dziedzinie archeologii.".
W dniu 24 kwietnia 2013r. Rady Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr LXXII/1048/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bieńczyce - Park Rzeczny Dłubni".
Uchwałę tę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Wojewoda Małopolski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.) w związku z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późń. zm.) i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w części, tj. fragmentu § 9 ust. 5 uchwały w zakresie słów: "w obrębie której wszelkie działania inwestycyjne dotyczące prowadzenia prac ziemnych należy poprzedzić rozpoznaniem konserwatorskim w dziedzinie archeologii". Wskazanemu zapisowi uchwały zarzucił istotne naruszenie prawa, tj. przepisu art. 15 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.), poprzez przekroczenie zakresu upoważnienia ustawowego do stanowienia aktu prawa miejscowego - miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis § 9 ust. 5 narusza także w ocenie skarżącego przepisy art. 31 ust. 2 w związku z art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.).
W uzasadnieniu Wojewoda Małopolski wskazał, że Rada Miasta Krakowa wprowadzając do treści planu zaskarżony zapis w sposób istotny naruszyła obowiązujący porządek prawny, tj. art. 15 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 31 ust. 2 w związku z art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Norma ujęta treścią tego przepisu planistycznego (§ 9 ust. 5) wykracza poza regulacje ustalone przepisami aktów prawnych wyższego rzędu, w szczególności art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a także odpowiednich regulacji przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określających zakres upoważnienia organu stanowiącego gminy do formułowania zakresu przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Kompetencja do uchwalania planu miejscowego, w tym do stanowienia w ramach jego treści ustaleń dotyczących ochrony zabytków, nie oznacza w ocenie skarżącego pełnej dowolności kształtowania tej ochrony i musi być wykładana przez pryzmat obowiązującego w tym zakresie prawa.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planie miejscowym określa się zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, które to ustalenia planistyczne powinny zawierać określenie obiektów i terenów chronionych ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów, a to w myśl normy ujętej przepisem § 4 pkt 4 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stosownie także do normy ujętej przepisem art. 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ochrona zabytków polega na podejmowaniu przez organy administracji publicznej działań mających na celu m.in. zapewnienie warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych umożliwiających trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospodarowanie i utrzymanie, jak również uwzględnianie zadań ochronnych w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przy kształtowaniu środowiska.