Spółdzielcze prawo do lokalu przydzielone przed zawarciem związku małżeńskiego stanowi majątek odrębny.
Zasadą jest, że spółdzielcze prawo do lokalu przydzielone przed zawarciem małżeństwa przynależy do odrębnego majątku tego z małżonków, na którego rzecz dokonano przydziału /art. 33 pkt 1 k.r.i op., chyba, że małżonkowie przez umowę majątkową /art. 47 k.r.i op./ włączyli je do majątku objętego rozszerzoną wspólnością majątkową.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi Stefana N. na decyzję Wojewody Ł. z dnia 12 lipca 1996 r. (...) w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, Sąd sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Kontrola sądowa sprawowana jest pod względem legalności, co oznacza, że Sąd nie bada w zasadzie kontrolowanych aktów i czynności pod względem celowości.
Wychodząc z tych przesłanek Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi, albowiem nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja administracyjna oraz poprzedzającą ją decyzja organu I instancji obrażały prawo materialne lub naruszały przepisy postępowania administracyjnego w sposób wpływający na wynik sprawy, co w myśl art. 22 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym mogłoby stanowić podstawę ich uchylenia.
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ nakłada na osobę, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego, trwającego ponad dwa miesiące, obowiązek wymeldowania się we właściwym organie administracyjnym, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca oraz obowiązek wskazania nowego miejsca i adresu pobytu. Nie wykonanie tego obowiązku upoważnia organy administracji do wykorzystania dostępnych im środków egzekucyjnych w celu przymuszenia do wykonania obowiązku meldunkowego, bądź do wymeldowania osoby na wniosek lub z urzędu, jeżeli spełnione zostaną przesłanki określone w art. 15 ust. 2 wymienionej ustawy.
Przepis ten określa dwa odrębne stany faktyczne, w których organy administracyjne zobowiązane są do wydania z urzędu lub na wniosek strony decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego.
Pierwszy stan faktyczny ma miejsce wówczas, gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia wymienione w art. 9 ust. 2 ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, a drugi stan faktyczny ma miejsce wówczas, gdy osoba bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu i nie przebywa w nim co najmniej przez okres sześciu miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić.
W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne, że zaskarżona decyzja została oparta na stanie faktycznym przewidzianym w części pierwszej art. 15 ust. 2 powołanej ustawy. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, iż stosownie do treści art. 15 ust. 2 omawianej ustawy, do wymeldowania w takim wypadku niezbędne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: utrata uprawnień do przebywania w lokalu, niedopełnienie obowiązku wymeldowania się z pobytu stałego w ty, lokalu i faktyczne jego opuszczenie. Orzekając o wymeldowaniu skarżącego ze spornego lokalu, organy administracyjne uznały zatem, że wystąpiły łączne wymienione przesłanki, stanowiące podstawę do wydania decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego w tym mieszkaniu.
Przystępując do kontroli zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami prawa, należy przeanalizować, czy występowanie bądź niewystępowanie tych przesłanek zostało wystarczająco udowodnione w toku postępowania administracyjnego, poczynając od kwestii, czy skarżący posiada lub utracił uprawnienia do przebywania w lokalu, zawarte w przepisie art. 9 ust. 2 wymienionej ustawy.