Dnia 22 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka, Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Anna Tuczek-Podczaska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2009 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia należności dłużnika alimentacyjnego z tytułu wypłaconych zaliczek oddala skargę. LS
W dniu 1 kwietnia 2008 roku A. B. złożył wniosek o umorzenie należności, wynikających z zaległych zaliczek alimentacyjnych, wypłaconych przez Gminę W. na rzecz J. B., P. B. i S. B..
Decyzją z dnia [...] Kierownik Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w W., działający z upoważnienia Burmistrza W., na podstawie art. 7, art. 8, art. 15, art. 16, art. 18 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz.U. nr 86, poz. 732 ze zm.) oraz art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. nr 228, poz. 2255 ze zm.) odmówił wnioskodawcy umorzenia "zadłużenia alimentacyjnego". Na skutek wniesionego odwołania, decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. nr 98 z 2000r., poz. 1071 ze zm.) uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania, wskazując na niedostatki przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego.
Decyzją z dnia [...], organ I instancji, na podstawie art. 7, art. 8, art. 15, art. 16, art. 18 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz.U. nr 86, poz. 732 ze zm.) oraz art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. nr 228, poz. 2255 ze zm.), ponownie odmówił stronie umorzenia przedmiotowej należności. Od wskazanej decyzji odwołanie wniósł A. B., na skutek czego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., w oparciu o treść art. 138 § 2 k.p.a., ponownie uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania, podnosząc konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części.
Decyzją z dnia [...] organ I instancji na podstawie art. 7, art. 8, art. 15, art. 16, art. 18 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz.U. nr 86, poz. 732 ze zm.) oraz art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. nr 228, poz. 2255 ze zm.), odmówił umorzenia zadłużenia alimentacyjnego A. B. w wysokości 11.224,50 zł. "na rzecz dzieci J. B., P. B., S. B. (...)". W uzasadnieniu wskazał, iż wnioskodawcy przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, położonego w J., które, wbrew jego twierdzeniom, nie jest zamieszkałe ani przez jego konkubinę z dzieckiem ani też przez córkę z wnukiem. Stan zdrowia A. B., osadzonego w zakładzie karnym, uniemożliwia mu podjęcie zatrudnienia w warunkach pozbawienia wolności, ponadto brak jest dlań zatrudnienia z uwagi na schorzenia, na które cierpi oraz udział w czynnościach procesowych. Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, organ pomocowy uznał, iż umorzenie zaległości alimentacyjnych nie jest uzasadnione, bowiem ani sytuacja dochodowa ani rodzinna wnioskodawcy nie przemawia za umorzeniem. Rozważając sytuację rodzinną A. B., Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. wskazał, iż zobowiązany mając kilkoro dzieci nie wypełnia w sposób właściwy swoich obowiązków rodzicielskich i to nie tylko w zakresie płacenia alimentów. Jego postawa życiowa wskazuje na brak odpowiedzialności w podchodzeniu do posiadania dzieci i także w tym aspekcie "gratyfikacja" w postaci umorzenia należności nie powinna być jego udziałem. Posiadanie mieszkania, możliwego do wynajęcia, oznacza zaś, iż również sytuacja dochodowa wnioskodawcy nie skłania do traktowania go jako uprawnionego do ubiegania się o umorzenie należności. Z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawa wynika bowiem równowaga interesu indywidualnego i społecznego. Nie może być zatem sytuacji, w której człowiek żyje na koszt Państwa i Państwo to ma regulować jego zobowiązania, wynikające z panujących zasad społecznych i obyczajowych, podczas gdy zobowiązany nie przejawia żadnych starań w tym zakresie.