Naruszenia zasady jawności, w sprawie rozstrzyganej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 grudnia 2014r. (i odpowiednio w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lipca 2015r.) upatrywano w oddaniu w dzierżawę nieruchomości, stanowiącej mienie gminne konkretnie wskazanemu podmiotowi w trybie bezprzetargowym bez publikacji wykazu, o którym mowa w art. 35 ust. 1 u.g.n. Konstatacja o naruszeniu zasady jawności dotyczyła zatem nie zgody właściwego organu na dokonanie obrotu nieruchomością lecz określonego jednocześnie trybu w jakim obrót ten zostanie dokonany oraz wskazania osoby nabywcy. Zostało ono zatem w sposób oczywisty powiązane nie tyle z wyrażeniem zgody przez radę gminy na dokonanie zbycia in abstracto lecz jednoczesnym określeniem trybu zbycia z pominięciem obowiązku publikacyjnego.
W rozpoznawanej sprawie natomiast, Rada Miejska w Pajęcznie, w oparciu o art. 18 ust. 2 pkt 9 lit a u.s.g. wyraziła jedynie zgodę na sprzedaż nieruchomości bez określenia jakichkolwiek jej warunków. Uchwała ta otwiera dopiero, na co trafnie zwraca uwagę strona skarżąca, drogę do wprowadzenia nieruchomości do obrotu. W jej wykonaniu zaś, organ właściwy, w rozumieniu art. 4 pkt 9 u.g.n. (organ wykonawczy gminy w odniesieniu do nieruchomości stanowiących odpowiednio własność gminy), sporządza i podaje do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, do oddania w użytkowanie wieczyste, użytkownie, najem lub dzierżawę (art. 35 ust. 1 u.g.n.), który winien obejmować elementy wskazane w art. 35 ust. 2 u.g.n., a których określenia na etapie wyrażania zgody na zbycie, trudno oczekiwać. Nie można też odmówić słuszności argumentom natury ekonomicznej i celowościowej, podnoszonym w skardze. Mijałoby się z celem i narażało gminę na niepotrzebne wydatki sporządzanie kosztownych wycen nieruchomości w sytuacji, gdy nie byłaby jeszcze przesadzona kwestia jej ewentualnego zbycia (czy innej formy wprowadzenia do obrotu). Dodatkowo, przy przyjęciu, że publikacja wykazu stanowi wprowadzenie nieruchomości do obrotu, dokonanie jej bez uprzedniej zgody właściwego organu gminy, stanowiłoby naruszenie prawa.
Biorąc pod uwagę powyższe, wobec tego, ze zaskarżone rozstrzygniecie nadzorcze narusza prawo, na podstawie art. 148 p.p.s.a. orzeczono o jego uchyleniu. Jak wyżej wspomniano, określona w powołanym przepisie kognicja sądu administracyjnego w odniesieniu do aktów nadzoru, ogranicza możliwość kontroli uchwały, będącej przedmiotem postępowania nadzorczego jedynie do podniesionych w rozstrzygnięciu nadzorczym naruszeń prawa. Organ nadzoru może natomiast rozważyć wniesienie skargi na przedmiotową uchwałę, co spowoduje poszerzenie zakresu kontroli.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. zasądzając na rzecz skarżącej ich zwrot w kwocie równej wynagrodzeniu pełnomocnika, będącego adwokatem, określonemu na kwotę 480 zł.
B.A.