Dnia 16 stycznia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska, Sędzia NSA Anna Stępień (spr.), , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2018 roku sprawy ze skargi C. M. na uchwałę Rady Miejskiej w Działoszynie z dnia 14 czerwca 2017 r. nr XXXVII/243/17 w sprawie wyrażenia zgody na wydzierżawienie na czas 15 lat w trybie bezprzetargowym nieruchomości będących własnością Miasta i Gminy Działoszyn 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Rady Miejskiej w Działoszynie na rzecz skarżącego C. M. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS
Dnia 14 czerwca 2017 r. Rada Miejska w Działoszynie, na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r., poz. 446 z późn.zm.) - dalej w skrócie "u.s.g.", art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2016 r., poz. 2147 z późn.zm.) - dalej w skrócie "u.g.n.", podjęła uchwałę Nr XXXVII/243/17 w sprawie wyrażenia zgody na wydzierżawienie na czas 15 lat w trybie bezprzetargowym nieruchomości będących własnością Miasta i Gminy Działoszyn. Zgodnie z jej § 1 "Wyraża się zgodę na wydzierżawienie stowarzyszeniu pod nazwą "Koło Wędkarskie w Działoszynie" na czas 15 lat w trybie bezprzetargowym nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym 391 o pow. 0,5954 ha położonej w obrębie geodezyjnym nr 3 Działoszyn (miasto) będącej własnością Miasta i Gminy Działoszyn".
Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wywiódł C. M., domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postepowania.
W uzasadnieniu autor skargi wskazał, że działka nr ewid. 391 była przedmiotem uchwały Rady Miejskiej w Działoszynie z dnia 28 marca 2014 r. nr LXI/330/14 uznanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi za niezgodną z prawem na mocy wyroku z dnia 9 października 2015 r. sygn. akt. II SA/Łd 710/15. Zarówno zaskarżona uchwała, jak i uchwała z dnia 28 marca 2014 r. są bardzo podobne i obie dotyczą bezprzetargowej dzierżawy na czas 15 lat działki nr ewid. 391 bez uwzględnienia wymogów art. 37 ust. 4 u.g.n., podczas gdy skarżący występował jako podmiot starający się o jej kupno lub dzierżawę. Interes prawny skarżącego w sprawie starania się o łąkę nr 391 uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 885/15. W opinii autora skargi Rada Miejska podejmując zaskarżoną uchwałę miała świadomość jej niezgodności z prawem, dysponowała bowiem opinią prawną radcy prawnego w tej sprawie. Kluczową okolicznością w tej sprawie - jak wskazał NSA - jest fakt wielokrotnego zwracania się do organów Miasta i Gminy Działoszyn o wydzierżawienie lub sprzedanie łąki nr 391 w obrębie nr 3. Skarżący podkreślił, że wielokrotnie występował na piśmie do Burmistrza Miasta i Gminy Działoszyn w sprawie kupna wymienionego terenu lub wznowienie formalnej dzierżawy, gdyby kupno było w aktualnym momencie niemożliwe. Oczekiwał nawet w 2013 r. na odpowiedź w sprawie spisania umowy dzierżawy, jak wynikało z treści pisma z dnia 14 października 2013 r. Taki stan rzeczy stworzył "... sytuację procesową, w której doszło do aktualizacji rzeczywistego, własnego, indywidualnego i konkretnego interesu prawnego C. M., który winien zostać wzięty pod uwagę przez procedującą Radę Gminy i Miasta Działoszyn".
W dalszej części skargi C.M. wyjaśnił, że jest właścicielem łąki nr [...], której naturalnym przedłużeniem na najdłuższym odcinku w sąsiedztwie jest łąka nr 391. Łąka ta jest niezbędna dla poszerzenia gospodarstwa rolnego skarżącego i poprawy zagospodarowania. Stanowiła ona we wcześniejszym okresie dzierżawę od Miasta i Gminy Działoszyn i cały okres pozostawała jako pastwisko w gospodarstwie, które odziedziczył. Gmina nie interesowała się tą działką do momentu podjęcia pierwszej uchwały. Według ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (t.j. Dz.U. z 2016 r.) skarżący posiada gospodarstwo rolne o powierzchni ponad 1 ha i zgodnie z art. 2a ustawy nabywcą nieruchomości rolnej może być wyłącznie rolnik indywidualny, chyba że ustawa stanowi inaczej. Art. 1 ustawy określa zasady kształtowania ustroju rolnego państwa przez: poprawę struktury obszarowej gospodarstw rolnych. Intencją wspomnianej ustawy jest wydzierżawianie nieruchomości rolnej osobie, która posiada gospodarstwo rolne pozostające w sąsiedztwie danej działki. Nabycie łąki nr 391 zgodnie z intencją ustawy poprawi strukturę obszarową i pozwoli poszerzyć obszar posiadanego gospodarstwa rolnego o sąsiednią łąkę. Skarżący podkreślił również, że w swoich pismach argumentował chęć poprawy warunków zagospodarowania swojej nieruchomości, która przylega do łąki nr 391 wcześniej niż Miasto i Gmina Działoszyn zdecydowały się na wydzierżawienie tego terenu innemu podmiotowi. Zauważył nadto, że posiada interes prawny oparty na uprawnieniach właścicielskich - art. 140 k.c. pozostający w związku z art. 37 ust. 2 u.g.n., aby postępowanie związane ze zbyciem lub wydzierżawieniem objętej jego zainteresowaniem względem sąsiedniej nieruchomości zostało przeprowadzone zgodnie z przepisami obowiązującego prawa. W przekonaniu skarżącego podejmując zaskarżoną uchwałę nie uwzględniono wymogów określonych w art. 37 ust. 4 u.g.n., podczas gdy występował on jako podmiot starający się o kupno lub dzierżawę łąki nr 391. Rada Miasta i Gminy Działoszyn decydując arbitralnie o wydzierżawieniu łąki konkretnemu podmiotowi, gdy o jej dzierżawę znacznie wcześniej występował inny podmiot, nie zachowała konstytucyjnej równości jednostek wobec prawa według art. 32. Naruszyła nadto art. 2 Konstytucji RP i zaufanie obywatela do państwa. Skarżący wskazał również, że uchwała nie posiada uzasadnienia, co w świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 czerwca 2006 r. sygn. akt II OSK 410/06, wyklucza możliwość dokonania oceny prawidłowości stanowiska Rady Miejskiej, a tym samym oceny legalności zaskarżonej uchwały. Dodatkowo autor skargi podniósł, że przy odmulaniu niewielkiego stawiku na działce nr 391 w istotny sposób naruszono stosunki wodne usypując groblę uniemożliwiającą spływ wody opadowej poprzez naturalne zagłębienie terenu z sąsiedniej łąki nr 503. Do tej pory z uwagi na ukształtowanie terenu wody opadowe z sąsiedniej łąki, której skarżący jest użytkownikiem spływały do stawiku. Nigdy w tym miejscu takiej grobli nie było, a łąki nr 503 i 391 stanowią jednolicie geologicznie ukształtowaną całość. Ukształtowanie terenu w postaci naturalnego zagłębienia obniżającego się w kierunku stawiku sprzyja spływaniu wody w okresie intensywnych opadów lub wylewu rzeki Warty. Woda spływa wtedy równolegle do nurtu rzeki Warty zgodnie z jej biegiem. Burmistrz wydał w tej sprawie decyzję z dnia [...] nakazującą przywrócenie stanu naturalnego.