Odmowa potwierdzenia ze strony właściciela /zarządcy/ budynku uprawnienia wnioskodawcy do przebywania w lokalu nie może stanowić przeszkody w dopełnieniu obowiązku meldunkowego. W takim przypadku organ przyjmujący zgłoszenie zameldowania dokonuje we własnym zakresie ustaleń co do faktu przebywania osoby ubiegającej się o zameldowanie w danym lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skarg Danuty W. na decyzję Wojewody L. z dnia 7 grudnia 1999 r. (...) w przedmiocie zameldowania - oddala skargę.
Dyrektor Wydziału Spraw Obywatelskich L. Urzędu Wojewódzkiego w L. działając z upoważnienia Wojewody decyzją z dnia 7 grudnia 1999 r. (...) po rozpatrzeniu odwołania Danuty W. od decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia 26 lutego 1999 r. (...) orzekającej o zameldowaniu Zbigniewa K. w lokalu położonym przy ul. Z. 31 w L. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W motywach powyższego rozstrzygnięcia wskazano, że tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu posiada ojciec Zbigniewa K. jako najemca lokalu, zaś Zbigniew K. zamieszkuje w nim od około trzech lat.
Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ właściciel budynku nie jest uprawniony do wyrażania zgody na zameldowanie, a tylko do wskazania, czy danej osobie przysługuje uprawnienie do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie. Art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności (...) upoważnia organ meldunkowy do ustalenia w postępowaniu wyjaśniającym zasadności odmowy potwierdzenia przez właściciela lub zarządcę budynku uprawnień danej osoby do przebywania w lokalu. W przypadku stwierdzenia bezzasadności odmowy potwierdzenia uprawnień organ wydaje decyzję o zameldowaniu.
Z uwagi na fakt, że Zbigniew K. w przedmiotowym lokalu faktycznie mieszka, a zgodę na zamieszkanie i zameldowanie wyraził ojciec będący najemcą, a więc posiadający tytuł prawny do lokalu, organ uznał, że spełnione zostały przesłanki do zameldowania na pobyt stały.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie wniosła Danuta W. /współwłaścicielka nieruchomości przy ul. Z. 31 w L./ domagając się uchylenia decyzji organów obu instancji.
Skarżąca stwierdziła, że zaskarżona decyzja Wojewody L. jest nie tylko błędna merytorycznie, ale błędna jest również podstawa prawna tej decyzji. Przedmiotem sprawy nie jest bowiem wymeldowanie Zbigniewa K., tylko fakt niezgodnego z prawem /naruszającego art. 9 i art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych/ zameldowania go w lokalu Nr 5 przy ul. Z. 31 w L.
Zgodnie z art. 9 ust. 2 cyt. ustawy warunkiem niezbędnym przy zameldowaniu na pobyt stały jest przedstawienie potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu. Uszło zaś uwadze organów administracji, że Zbigniew K. w 1993 r. dobrowolnie wymeldował się z lokalu Nr 5 przy ul. Z. 31 w L. Utracił więc uprawnienia do przebywania w tym lokalu. Stąd skarżąca, jako właścicielka nieruchomości, nie wskazała uprawnienia Zbigniewa K. do przebywania w przedmiotowym lokalu, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy.
Bezspornym w sprawie jest, że właściciel nie jest uprawniony do wyrażania zgody na zameldowanie, ale również, wbrew twierdzeniu organu odwoławczego, przesłanką do zameldowania na pobyt stały nie jest zgoda najemcy lokalu.
Skarżąca podniosła ponadto, że Zbigniew K. mieszkał wraz z żoną i był zameldowany w L. przy ul. W. 23/21 w lokalu spółdzielczym. W postępowaniu wyjaśniającym organ administracji nawet nie usiłował ustalić, czy lokal ten został przyznany w trakcie małżeństwa, a więc czy należy do obojga małżonków.