Osoba legitymująca się tytułem własności do nieruchomości objętej ustaleniami przyjętymi w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub w projekcie zmiany planu obowiązującego, kwestionująca te ustalenia, uprawniona jest do wniesienia co do tego projektu zarzutu na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./.
Uznanie tego zarzutu za protest, o którym stanowi art. 23 ust. 1 tej ustawy, przez uchwałę rady gminy powoduje nieważność tej uchwały.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Barbary N.-B. i Ireneusza N. na uchwałę Rady Gminy U. z dnia 17 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie odrzucenia zarzutu skarżących, uznanego za protest, do projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego Gminy U. - stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części odrzucającej "protest" skarżących do projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego Gminy U., (...).
Rada Gminy U. uchwałą z dnia 17 lutego 1998 r. na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ odrzuciła protest Barbary N-B. i Ireneusza N. do projektu zmian Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy U. odnoszący się do nieruchomości oznaczonej nr 955/38 położonej w miejscowości K., "przez zwiększenie jej powierzchni jako działki letniskowej". W uzasadnieniu tej części uchwały podniesiono, że plan ochrony Poleskiego Parku Krajobrazowego dopuszcza realizację zabudowy letniskowej na działkach o min. pow. 0.08 ha.
W skardze na tę uchwałę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Barbara N.-B. i Ireneusz N. wnoszą o jej uchylenie. Motywy skargi podnoszą, że skarżący są współwłaścicielami działki położonej w miejscowości K. oznaczonej nr 955/38, mającej powierzchnię 361 m2 W projekcie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka ta została uznana za letniskową, lecz bez prawa jej zabudowy domkiem letniskowym ponieważ nie ma ona powierzchni co najmniej 800 m. W związku z tym skarżący w dniu 6 września 1997 r. złożyli na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ zarzut co do tego projektu tej treści, iż wskazana działka w projekcie planu uznana być winna jako budowlana. Zarząd Gminy w U., a zanim zaskarżona uchwała zarzuty skarżących uznały za protest i go odrzuciły, chcąc w ten sposób uniemożliwić wniesienie skargi na tę uchwałę. Skarga podnosi, że jest to właściwie merytorycznie bezzasadne odrzucenie zarzutu skarżących do projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego.
Rada Gminy U. w odpowiedzi na skargę wyjaśniła, że wskazana wyżej działka skarżących przed przystąpieniem do zmian planu zagospodarowania przestrzennego w planie tym była przeznaczona pod użytkowanie rolnicze i o tym wiedzieli skarżący w chwili jej nabywania. Według zapisów planu zagospodarowania przestrzennego Gminy U. uchwalonego dnia 28 lutego 1988 r. i dotychczas obowiązującego działki przeznaczone pod budownictwo rekreacyjne powinny posiadać powierzchnię od 400 do 800 m2, zaś w projekcie do zmian tego planu przyjęto, iż wielkość takiej działki wynosić winna od 800 do 1200 m2. Skoro więc działka nabyta przez skarżących ma powierzchnię mniejszą od wyżej wskazanych to pod zabudowę rekreacyjną się ona nie nadaje.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę zważył, co następuje:
Bezsporne jest, że skarżący w dniu 6 września 1997 r. wnieśli zarzut do projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego Gminy U., w którym żądaliby nabyta przez nich na współwłasność nieruchomość położona nad Jeziorem K. w U. została zakwalifikowana nie tylko jako działka rekreacyjna, ale również jako działka budowlano-rekreacyjna. Z tej racji, że wskazana nieruchomość stanowi współwłasność skarżących mieli oni, co do niej interes prawny do żądania zmiany projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w kierunku przez nich wskazanym. Oznacza to, że pismo wskazane wniesione przez skarżących spełnia wszelkie wymogi zarzutu przewidzianego art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i przez to nie było podstaw do uznania go za protest, o którym stanowi art. 23 ust. 1 tej ustawy. Protest bowiem do projektu planu zagospodarowania przestrzennego lub projektu zmiany tego planu może być wniesiony przez każdego kto kwestionuje przyjęte w tym projekcie wszelkie ustalenia bez potrzeby uzasadniania protestu i wykazywania swego uprawnienia do tego. Natomiast zarzut może być wniesiony do takiego projektu tylko przez tego, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia tego projektu.
Osoba legitymująca się tytułem własności do nieruchomości objętej ustaleniami przyjętymi w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub w projekcie zmiany planu obowiązującego, kwestionująca te ustalenia, uprawniona jest do wniesienia, co do tego projektu zarzutu na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./. Uznanie tego zarzutu za protest o którym stanowi art. 23 ust. 1 tej ustawy, przez uchwałę rady gminy powoduje nieważność tej uchwały. Powyższe łączy się z tym, że zarzut zgłoszony rozpoznany być winien z zachowaniem wymogów zakreślonych art. 18 ust. 2 pkt 8-10 i art. 24 ust. 3 ustawy. W sprawie niniejszej wymogi te nie zostały zachowane przez zaskarżoną uchwałę i przez to w myśl art. 27 ust. 1 powołanej ustawy uchwała ta jest nieważna, a co należało stwierdzić na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 55 ust. 1 tej ostatniej ustawy.